Ziekenhuisopname

Onlangs werd mijn schoonvader opgenomen in het ziekenhuis. Dus togen we weer dagelijks naar het bezoekuur. Tenslotte kun je de man niet in de steek laten.
Zijn kwaal was deze keer van een ernstiger aard dan normaal. Normaal wordt hij aan de zuurstof en de prednison gelegd en is hij met één of twee dagen toch wel weer de burgemeester van de zaal. Gelukkig was hij in goede handen en konden we ons snel weer gewoon ergeren aan zijn commentaar en opmerkingen.

“Als jullie vanavond komen, moet je even een overhemd voor me meebrengen.”
“Een overhemd pa, je mag nog niet eens je bed uit. En er hangt een overhemd.”
De man wil netjes voor de dag komen, dus het overhemd wordt gehaald.
“Heel mooi, hang daar maar in de kast.”
In gedachten salueer ik en doe braaf wat er van me gevraagd wordt.

“Is er vandaag nog een dokter geweest?”
“Ach hou op, ze zijn de hele morgen met me aan het sjouwen geweest, ik heb een echo moeten laten maken en onderzoeken gehad.”
“En hebt u de uitslag al?”
“Ja, ik krijg meer prednison.”
“Maar wat was de uitslag dan.”
“Ja, dat ik meer prednison krijg.”
Stilte…

Stiekem kijken we op de klok.

Ah, de dame die komt vragen wat de patiënten willen drinken, een welkome afwisseling. Ik weet zeker dat hij graag een biertje zou hebben maar dat zit er niet in. De dame vraagt iedereen op de zaal wat er gewenst wordt en deelt blijmoedig de bekers rond. Ik heb bewondering voor haar, je moet er toch maar tegen kunnen, tegen de klagers en tegen de lolbroeken. “Doet u mij maar een borrel zuster.” Ik weet niet welke van de twee het ergste is.

Ook een familiegesprek is nog een hele opgave voor zo’n arts. Leg maar eens uit aan iemand die niet luistert dat hij echt behoorlijk ziek is maar niet mankeert wat hij zelf denkt en ook tegen iedereen vertelt. Wij waren blij, hij bleef achter in opperste verwarring. Wat mankeer ik nou precies?

Mijn schoonvader is voorlopig nog niet thuis, we zullen nog zeker een paar weken na ons werk vlug vlug wat eten naar binnen moeten gooien om nog een beetje op tijd in het ziekenhuis te zijn. Gelukkig hebben we steun en worden we afgelost als we willen, maar het zal toch prettig zijn als hij weer in zijn leunstoel voor het raam van zijn huisje zit. Al commanderend en wel.