Wie zijn er nou ‘beperkt’?!

Zo’n 6500 internationale sporters, meer dan 165 landen, 30.000 vrijwilligers, Michelle Obama die tijdens de opening zal spreken en Stevie Wonder die zal optreden. Klinkt als een aardig groot evenement, niet waar? En toch hoor ik u denken: waar gaat dit over? Ik heb het over de Special Olympics World Games. De Special wattes? De Special Olympics World Games: De Olympische Spelen voor sporters met een verstandelijke beperking.

Ik mag mezelf van geluk prijzen van dit evenement op de hoogte te zijn. Mijn broertje Wout zal samen met 64 andere sporters gaat strijden in LA om een gouden medaille. Wout heeft een verstandelijke beperking, maar heeft zich desondanks ontwikkeld tot een unieke persoonlijkheid met veel meer kwaliteiten en mogelijkheden dan we ooit hadden kunnen denken. Trotsheid en dankbaarheid overheersen bij het feit dat hij dit mag gaan meemaken. Want één ding is mij maar al te duidelijk: dit evenement gaat alle sporters een ervaring geven die hen zal veranderen als mens. Alles draait even om hen: zij zijn de kampioenen! Welke ‘gewone’ Nederlander kan er nou zeggen dat ze mee mogen doen aan een werelds sporttoernooi?! De trots en het zelfvertrouwen die van al deze sporters afstraalde, raakte mij diep in mijn hart. Zelden heb ik zoveel passie trots en dankbaarheid mogen zien en voelen. Waardigheid straalde van al deze sporters af. Want laten we heel eerlijk: verstandelijk gehandicapten worden vaak in een hokje gestopt. Ze worden vaak niet als onderdeel van de maatschappij beschouwd; ze staan er buiten, ze zijn niet ‘normaal’. Zaterdag waren de rollen eens omgedraaid: wíj, de ‘normale’ mensen, waren nu een keer de buitenstaanders. De Special Olympics draait volledig om de acceptatie en ontwikkeling van verstandelijk gehandicapten. Het zal alle sporters een ander mens maken, een rijker mens. Een mooier initiatief bestaat toch niet?

Maar waarom is dit sporttoernooi dan amper in de media? Waarom krijgen deze kanjers niet eens een nieuwsitem op het journaal, terwijl er hele programma’s worden ontwikkeld voor evenementen als de Tour? Wéér een bevestiging dat verstandelijk beperkten geen volwaardig lid zouden zijn van de maatschappij. Maar laten we eerlijk zijn: wie zijn er nou uiteindelijk beperkt? Deze unieke, gepassioneerde personen met een inzet en passie van hier tot Tokyo, waar heel Nederland trots op mag zijn? Of de media, die nul komma nul maatschappelijke betrokkenheid toont door zich te beperken tot de Grieken, wielrenners en het weer?