Van oud tot jong

Ik zou het graag willen hebben over pesten en de verhalen die ik er allemaal over hoor. Zo hoorde ik laatst nog over het feit dat zelfs in het bejaardentehuis pesten niks ongewoons blijkt te zijn. En dan een tijdje geleden in het nieuws dat meisje dat online gepest werd en toen zelfmoord gepleegd heeft nadat ze op youtube haar verhaal vertelde. En in dit filmpje dus liet weten dat ze er niet meer tegen al dat gepest kon en dus geen andere uitweg zag. En dat het nieuwste woord cyber toegevoegd aan pesten en dat online pesten dus betekent dat er zelfs thuis geen ontsnappen meer is aan al dat getreiter. Het dringt je leven binnen via je telefoon en internet zo draag je het mee overal waar je gaat. En toen ik dit allemaal hoorde kon ik niet helpen dan me af te vragen waar komt dit toch allemaal vandaan dat mensen het maakt niet uit hoe oud of in welke setting van thuis tot op het werk van school tot op vakantie geneigd zijn om iemand te isoleren en buiten hun groep te plaatsen zogezegd. Zit het in ons Dna? Zijn het onze genen? Of is het onze cultuur die streeft naar egomania dat je pas iemand bent als je anderen kan uitsluiten. Dat er nu zelfs een internetsite bestaat met enkel en alleen dit doel. Exclusie is daarin van groot belang. Dat je dus kan zeggen jij hoort er niet bij en het dus ook niet belangrijk is wat die persoon dan voelt of ervaart. Het lijkt mij dat de meest empathische mens nog in staat is om een ander te negeren en op dat moment niet te beseffen wat voor gevolgen daarbij worden gevoeld door de ander. Ik denk en zeg vooral ook niet zoiets van laat het a.u.b stoppen. Want uit ervaring weet ik dat het gewoon niet werkt en ik besef dat dat ook niks verandert. Maar misschien is het een beter iets om mensen te leren dat voor pesten niemand immuun kan zijn en dus uiteindelijk iedereen op een punt in hun leven vatbaar ervoor is om aan de andere kant te staan van alle commentaren en staren en dat het dus niet fijn is als je eindelijk weet hoe het echt aanvoelt om alleen te zijn