Op vakantie naar de dood.

Stijf van de goede spanning sta je op Schiphol. Je checkt in, dumpt je koffers op de band in de hoop dat je niet te zwaar beladen bent. Een beetje zenuwachtig stap je met geheven hoofd op de douane af. Vol goede moed ga je het poortje door in de hoop dat dat stomme ding maar niet gaat piepen. En ja hoor, zodra jij aan de beurt bent begint dat stomme poortje te loeien. Fouilleren dan maar. Na 10 minuten ongemakkelijk bevoeld te worden, mag je dan toch jezelf weer volhangen met metaal. Nu kan het echt beginnen! Op naar de andere kant van de wereld, het begin van een fantastische vakantie.

Zo zou mijn vakantie beginnen als ik op vakantie zou gaan naar de andere kant van de wereld. Misschien is het zo ook wel begonnen voor een van de 298 slachtoffers van de MH17. Van geen kwaad bewust begin je aan een fantastische reis, niet rekening houdende met dat je niet meer levend terugkeert. Niet rekening houdende met dat je je geliefden nooit meer zal zien. Dat je niet meer “ik hou van je” kan zeggen, niet meer kan zeggen hoeveel je iemand waardeert. Niet meer je beste vriendin kan knuffelen.

Wat zullen de laatste momenten van de passagiers van MH17 vreselijk zijn geweest. Het moment dat je beseft dat het vliegtuig neerstort. Het moment dat je je beseft dat je dit niet gaat overleven. Alles en iedereen flitst door je hoofd. Alles wat je nog had willen doen, wat je hebt gedaan, tegen wie je nog “sorry” wou zeggen. Je lichaam vult zich met angst, er heerst paniek. Je grijpt de hand van degene die naast je zit. Je denkt nog “waar heb ik dit aan verdiend”, je denkt aan de mensen die je achterlaat. Je hoopt stiekem nog dat er een wonder gebeurt en alles goed komt. Dat iedereen het overleeft. Tegen beter weten in, want je weet dat je doodgaat. Je sluit je ogen, probeert je voor te bereiden op wat er komen gaat, “laat het asjeblieft niet teveel pijn doen”. Het vliegtuig keldert. De luchtmaskers schieten los, alsof je daar nu nog wat aan hebt. Een moment van broederschap, iedereen wacht hetzelfde lot. Angst, gegil.. en dan, dan de grond. Gevolgd door oorverdovende stilte….

Deze dagen gaan mijn gedachten uit naar de slachtoffers van MH17, de 298 passagiers en de ontelbare nabestaanden. Hoewel het voor mij een ver van mijn bed show is, is het voor veel medemensen een eindeloze hel.

Slachtoffers; rust zacht. Nabestaanden; veel sterkte.

Daders; dat jullie nooit meer een nacht rustig kunnen slapen.