Liefde of geen liefde?

Na jarenlang tegen beter weten in te hebben gehoopt op verbetering, beseft ze nu eindelijk dat ze meer van hem houdt dan hij van haar, en dat zij altijd meer moeite heeft gedaan voor hun relatie dan hij. Als ze bij elkaar blijven ondanks haar onvrede en zijn ontevredenheid en dankzij alle leuke ogenblikken samen, dan zal ze altijd meer moeite doen voor hun romance dan hij. Deze inzichten heeft ze sinds kort verkregen. De waarheid is vaak ontluisterend. Maar inzicht in zijn gevoelsleven heeft ze nog niet. Hij is geen prater. Als hem iets dwarszit, dan verbouwt hij het huis tot stiltegebied en dan sluit hij zichzelf én haar op achter zijn tralies van getormenteerde zwijgzaamheid. Waarom houdt ze meer van hem dan hij van haar en waarom steekt zij meer energie in hun samenzijn en hun gezamenlijke geluk? Is het bindingsangst? Hij heeft al zo vaak gedreigd haar te zullen verlaten. Telkens als ze te dichtbij komt of als het te leuk wordt tussen hen, dan maakt hij een terugtrekkende beweging en dan lonkt hij naar zijn koffers onder hun bed. Zeven jaar geleden trok hij bij haar in. In haar woning, bij haar drie kleine kinderen en in haar bed dat ze nog had gedeeld met haar ex. Hij werd zelfs haar werknemer en later haar compagnon. En zijn pik neemt iedere dag twee keer zijn intrek in haar onderste ingang, want ze zijn allebei gezegend met een mammoet-libido. Voor iemand met bindingsangst is dat verdomd veel betrokkenheid. Hij klaagt geregeld dat hij zich niet thuis voelt in haar huis dat wat haar betreft helemaal HUN huis is geworden. Maar hij heeft ook nog zijn vorige huis en dat wil hij maar niet in de verkoop zetten. Zo nu en dan keert hij een tijdje terug naar zijn oude woning die nog steeds zijn bezit is en dan voelt hij zich kennelijk weer wat beter. Misschien is hij in zijn mannelijke trots aangetast dat hij in haar huis woont en dat zij feitelijk zijn bazin is. Wat heeft hij zonder haar opgebouwd? Maar is het zo erg en zo verschrikkelijk vernederend om als man een beetje te steunen op een vrouw, op je eigen vrouw nota bene? Is het wel bindingsangst? Of voelt hij zich nooit helemaal in zijn element, zelfs niet bij haar, omdat zijn ongeluk niets met haar te maken heeft, maar met een depressie of een diepe innerlijke onvrede die te diep zit om de oorzaken ervan boven tafel te krijgen? Houdt zij meer van hem dan hij van haar en is zij bedrijviger om wat ze samen hebben te doen slagen, omdat hij narcistisch is? Ze weet het niet. De vragen antwoorden nooit…