La ballade des pendus

Daar lag je, zojuist je laatste elektronische adempje uitgeperst. Voor de allerlaatste keer zag ik het melkwitte appeltje verdwijnen in die eeuwige zwarte waas, vastbesloten nooit weder te keren. Jou daar zo zien liggen deed me intens verlangen naar de tijden dat wij samen onbezonnen door het leven huppelden. Jij verbond mij met dierbaren uit mijn leven, jij hield me op de hoogte van al het nieuws, jij was mijn hoop in bange dagen. En nu, nu ben ik peppie zonder kokkie, ijsje zonder stokkie.

Je kwam uit Amerika en op het moment dat je in m’n handen lag werd ik verliefd op jou en jij op mij. Denk ik. Nooit heb ik je het horen zeggen. Soms weet je het gewoon. We konden de wereld aan! Ik danste met jou door magische virtuele werelden, we zwommen samen in grenzeloze rivieren van eindeloos vermaak. Jij incasseerde mijn eindeloos gênante selfie-sessies die ik nimmer naar iemand zou versturen. Jij bewaarde mijn geheimen, jij lachte mij niet uit om de belachelijke notities die ik maakte, jij wekte me onverbiddelijk ook als ik een kater had.

Aan het einde van je leven hing je van ellende en plakband aan elkaar. Doordat ik het heel lastig vond je goed vast te houden viel je heel vaak op de grond. Ik heb je mishandeld, tegen de muur gegooid, je vervloekt. Ik was je ook altijd kwijt, je raakte daardoor beschadigd en getraumatiseerd. Je voelde je onbegrepen en je scherm begon te barsten en opladen ging ook niet meer zo goed als vroeger. Je was wel eens jaloers op anderen die er nog zo mooi uitzagen en die nooit kwijt waren of gepijnigd werden door hun eigenaar. Ik vertelde jou dan dat het niet om uiterlijk ging maar om de band die wij samen hadden. Je knikte dan instemmend maar ik denk dat je het niet begreep.

Je bent nu dood. Helemaal weg voor altijd en terwijl ik stilzwijgend naar je kijk zeg je nog even: ”het is beter voor ons dat ik ga”. Het is typisch dat je nog even iets zegt terwijl je al dood bent. Eventjes lekker rebels trappen tegen die natuurwetten. Zo kon je ook zijn.