KINDERFEESTJE

Om de reclamespot van Unox over een kinderfeestje moet ik altijd erg lachen. Na een spectaculair feestje met o.a. circusartiesten, kermisattracties en een heuse luchtballon is het kind uit de promo vooral blij met het feit dat er knakworsten waren op het partijtje. Van de kinderfeestjes uit mijn jeugdjaren herinner ik me dat ik een keer groene limonade kreeg. De magie van de kleur van deze limonade is me altijd bijgebleven. Dit was in een tijd dat je alleen nog kon kiezen tussen een Mars en een Nuts en tussen gewone of paprika chips. Wokkels en Bounty’s moesten toen nog worden uitgevonden. In die tijd was een glas 7up al spectaculair voor mij en groene limonade al helemaal. Waarschijnlijk zou ik die limonade nu zoete troep vinden, dus is het maar goed dat ik het spul nooit meer ben tegengekomen. De herinnering is vaak mooier dan de werkelijkheid.
Mijn zoon gaf een aantal weken geleden het laatste kinderfeestje van zijn basisschoolperiode. Na een aantal minuten vroeg één van de kinderen me vriendelijk: “Mag er ook gefilmd worden vandaag?” Een beetje overdonderd door de vraag, antwoordde ik achteraf gezien iets te snel: “Ja hoor”. Op dat moment kwamen er razendsnel allerlei iPhones en camera’s tevoorschijn uit de broek- en jaszakken van de 11 en 12 jarige feestvierders. De kinderen begonnen allerlei Appjes en berichten te versturen naar vriendjes die gewoon op ons feestje aanwezig waren. Bovendien werd vanaf dat moment alles gefilmd. Beelden van het feestje waren zelfs live op internet te zien. Veel kinderen hebben tegenwoordig hun eigen YouTube-kanaal, zo ook meer dan de helft van de aanwezige kinderen. Heel ons huis werd tot in detail gefilmd en ik had spijt dat ik niet beter had opgeruimd. Na gebak en limonade gingen we naar buiten voor het vervolg van het feestje. De jongen van de live-uitzending haalde een, voor mij onbekend, apparaat met bijbehorende afstandsbediening uit zijn rugzak. Enthousiast vertelde hij dat het een drone met ingebouwde camera was. Met deze drone zouden de internetkijkers ons ook vanuit de lucht kunnen volgen. De beelden waren zo gedetailleerd dat het me opviel dat ik al kaal wordt op mijn kruin. Van de kinderfeestjes uit mijn jeugd heb ik nog een paar vage zwart-wit foto’s waarop je nog net een paar lullige feestmutsjes kunt onderscheiden.
Het was een enerverende, maar vermoeiende middag met al die camera’s op ons gericht. Wat we verder nog gedaan hebben op het feestje? Niets speciaals, iets met Mars en een ruimteschip of zo…