Kanker mooi

Er werd gesproken, er werd gehuild. Alles werd in detail uitgelegd, maar na de eerste drie zinnen gingen alle woorden al langs me heen. Ik wist al wat er gezegd ging worden en mijn wereld stortte in. Mama huilde, papa huilde, mijn broertje huilde en ook ik was in tranen. Tranen van verdriet, tranen van onzekerheid, tranen omdat we niet wisten hoe onze levens er over een paar maanden uit zou zien.
Kanker. Kanker bestaat, maar het zal ons nooit overkomen. Dat dacht ik altijd, maar niets was minder waar. Het overkwam mij ook niet, het overkwam mijn moeder. Een tumor in de linker borst was het oordeel. Op eens was niets meer belangrijk, behalve mama. School, vrienden, sport, het maakte allemaal niets meer uit. Belangrijk was ineens allemaal relatief.
Die avond aten we kippensoep. Het was stil aan tafel en vier paar glazige ogen keken langs elkaar heen. In een poging het ijs te breken zei ik: “Wat een kankerzooi is dit he?”. Glazige ogen werden even helder, een glimlach verscheen op ieders gezicht en vervolgens werden de ogen weer glazig. Het was een rare dag. Het ene wat scherp binnenkwam zorgde ervoor dat alles dof werd.
Het ging niet makkelijk. Een operatie, zes chemokuren, 25 bestralingen, elke dag een cocktail van pillen als ontbijt en veel onzekerheid. Maar het ging wel goed. De halfjaarlijkse controles waren steeds goed en de kanker bleef weg.
Twee maanden gelden kreeg ik een berichtje. Ik kreeg kippenvel toen ik het las en vocht tegen mijn tranen. Dit keer waren het geen tranen van verdriet of wanhoop, dit keer waren het tranen van geluk. “Alles is goed.”, stond er in het berichtje. Vijf jaar schoon, een geweldige mijlpaal.
Diezelfde dag zat ik in de trein naar huis. Er stonden een paar jongeren in de trein. Ze keken op hun smartphones en hadden het over een filmpje.
“Heb je dit gezien? Echt kanker mooi man!”
Ik weet niet zo goed wat ik mij bij “kanker mooi” voor moet stellen en ik vind het een beetje een rare benaming. Maar één ding weet ik wel. Als de twee woorden “kanker” en “mooi” in één zin samen passen, dan was het die dag. Niet om het filmpje van die jongens, maar om het berichtje wat mijn moeder stuurde. Het bericht: “Alles is goed.”, is toch het meest kanker mooie bericht wat je ooit kan krijgen.