het gevoel van 23 juli 2014….

NEDERLAND ZUCHT…

Een oorverdovende stilte klinkt er door Nederland.

Mensen waarvan we de namen hebben gelezen, moeders, vaders, zonen, dochters, opa’s, oma’s, vrienden, collega’s, klasgenoten, buren, vandaag komen ze thuis.

Vandaag staan we stil bij het ongelofelijke verdriet dat is ontstaan door één laffe daad, verdriet wat met geen pen te beschrijven is.

Toch zal het verdriet lang na de terug keer van alle mensen van vlucht MH17 na klinken, de tranen zullen ons telkens beroeren als er weer een geliefde geïdentificeerd is en opnieuw zullen gevoelens van machteloosheid en woede zich meester van ons maken.

Vandaag zucht Nederland om het verdriet van velen, niet alleen om onze medelanders, maar ook voor de dierbaren van andere landen die op deze horrorvlucht plaats hadden genomen.

Straks land in Eindhoven een vliegtuig met kinderen, want het waren er velen, met broers en zussen, met complete gezinnen, met halve gezinnen, gezinnen waarvan de oudste kinderen thuis waren gebleven, gezinnen waar de moeder of vader met een later vliegtuig zou komen.

Vandaag staan er op vliegveld Eindhoven mensen met intens verdriet, met intense heimwee te wachten op het thuis komen van het liefste dat ze ooit bezaten, maar dat zo meedogenloos uit hun leven is weggerukt, neergeschoten.

Vandaag wordt het ongeloof geloof, vandaag wordt het ondenkbare denkbaar, vandaag wordt wat nog onaantastbaar was tastbaar.

Deze mensen staan hier met de hoop dat hun dierbaren vandaag aan zullen komen, maar na deze dag zullen er meer vliegtuigen landen met meer slachtoffers, ik hoop voor deze mensen dat een ieder van hen gepast afscheid kan nemen met de zekerheid dat wat ze naar de laatste rustplaats brengen ook daadwerkelijk het lichaam van hun liefste is en niet alleen een lege kist met een foto.

Vandaag gaat een lange stoet rouwwagens van Eindhoven naar Hilversum, langs afgezette snelwegen, door een indrukwekkende haag van bloemen en mensen, huilende mensen, mensen die intens meeleven met de familie van de slachtoffers, nog één keer zullen de slachtoffers ergens anders rusten dan bij hun geliefden die thuis op hen wachten.

Vandaag rouwt Nederland, vandaag zijn we één, vandaag zijn we stil.

Morgen zullen we schreeuwen, schreeuwen om gerechtigheid, schreeuwen om vergelding, morgen zullen we de schuldigen
vinden en berechten, want dat zijn we de doden van horrorvlucht MH17 verschuldigd.

VANDAAG ZIJN WE STIL!