Held Herman

Vandaag, zaterdag 11/7, is het alweer veertien jaar geleden dat Herman Brood dacht dat hij kon vliegen. Veertien jaar, terwijl ik het me herinner als de dag van gisteren. Herman was een held en schlemiel tegelijk. Herman was Herman. Zoals Herman zich door het leven stuurde op een snelweg van alcohol en speed was van ongekende schoonheid. Hij was algemeen geaccepteerd als rock ‘n roll junkie. Niemand heeft Herman ooit compleet nuchter gezien. Herman werd zelfs geaccepteerd terwijl hij stijf van de speed met een alles onder schijtende papegaai op zijn schouder door het land trok. En daar zit meteen de schoonheid van vroegere tijden. Toen Herman zijn leven vierde deed niemand moeilijk. Iedereen genoot en kocht graag een kaartje voor een show van hem. Het ging hem muzikaal en als kunstenaar voor de wind. Herman was getalenteerd en algemeen geaccepteerd. Sinds Herman’s vlucht naar het geluk hebben we geen waardige opvolger meer gehad. Maar komt dit omdat ze er niet zijn of komt dat omdat ze niet meer de ruimte krijgen om vol van drank en drugs het podium te beklimmen. Drank en drugs is taboe geworden. Er is natuurlijk wel iets voor te zeggen, maar aan de andere kant missen we nu een nieuwe Herman. De paradijsvogels krijgen geen ruimte meer en zijn vervangen door perfectionisten en vooral commercieel getalenteerde kunstenaars. Hierdoor is er in korte tijd wel behoorlijk wat veranderd. Alles is wat milder geworden en bijzondere karakters zijn gewoon geworden. Herman sprong stoned van het Amstel hotel, maar mocht hij ooit een opvolger krijgen, zal deze ongetwijfeld nuchter eindigen vanaf het Radler pension.