Gij zult werken tot gij er bij neervalt

Zaterdagmorgen 11.00u. Buurvrouw Babs schuift aan voor een bakje koffie en een luisterend oor.
Babs is 59, 6 maanden werkloos en afhankelijk van een WW-uitkering.
Snap je dat nou, zegt ze: heb ik notabene 42 jaar gewerkt en nog vinden ze het niet
genoeg. Moet ik solliciteren op banen waar ik totaal geen zin meer in heb, bij bedrijven
die totaal geen zin hebben om mij aan te nemen! Laat me toch met rust!
Onze kleinzoon van 21 krijgt al geen vakantiewerk meer omdat hij te oud is…….

Ik snap dat wel, die 42 jaar zouden toch genoeg moeten zijn om lekker van je oude dag te kunnen genieten.
Maar dat kan niet, zegt Babs. Krijgt ze geen werk dan heeft ze straks niks meer. Ze heeft ‘recht’ op 38 weken WW en daarna is het niks nothing nada. Babs is getrouwd met Johan (69) die ook een riant arbeidsverleden heeft (46 jaar in de bouw) en geniet, versleten, van zijn welverdiende AOW. Met een klein pensioentje, dat dan weer wel. Totaal amper 1000 euro netto.
Babs is blijven werken toen de kinderen kwamen, ze wilde graag financieel onafhankelijk blijven. Dat vond de regering ook belangrijk.
” Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid”. Heeft een sloot geld gekost, die kinderopvang. En heel veel schuldgevoelens richting de kinderen. Maar wel weer een goed voorbeeld, regeringsgewijs.
Maar ja, dan moet je ook nog eens niet zonder werk raken op bijvoorbeeld je 58e want dan raak je alsnog afhankelijk van je man.
Daar heeft de regering geen oplossing voor.

Babs zegt dat haar zus slimmer is, zij heeft nooit gewerkt en krijgt partner-AOW want haar man is ook wat ouder, handig!
Inmiddels is deze toeslag afgeschaft voor ‘nieuwe’ gevallen dus rest Babs alsnog afhankelijkheid van haar partner.
Ik zeg: lang zal hij leven in de gloria haha

Maar Babs lacht niet.
Hebben we verdorie 88 jaar gewerkt, zegt ze en dan belanden we nog net niet in de bijstand.
Gelukkig hebben we ons huis afbetaald, scheelt toch best wel in de maandelijkse lasten. Rente krijg je toch niet op je zuurverdiende euro’s.
Maar ja, van stenen kun je geen brood kopen!
Moeten we wel die periode van mn 62e tot mn 67e door zien te komen met zo’n 1000 euro netto per maand. Het valt niet mee om optimistisch te blijven.

Ik schenk Babs een flinke bel wijn in: proost! Ik weet in elk geval dat jij nog heel lang mijn buuf blijft!
Niet vergeten: vanavond een goed gesprek inplannen met manlief over ons pensioen….