Existentiële crisis

Volledig verdoofd van mijn eigen angst pieker en peins ik wederom over de zin des levens. Al nadenkend raak ik steeds meer bevangen van de onbevatbaar eeuwige, kolossale hoedanigheid van ons constant evoluerende universum, die mij eens te meer doet realiseren hoe nietig ik eigenlijk ben. Tot mijn eeuwig treuren doet deze realisatie mij telkens weer beseffen dat ik, en met mij waarschijnlijk de rest van de wereld bevolking, van alle nog komende veranderingen in ons universum en op onze planeet veel minder mee ga krijgen dan dat mijn hartje begeert. De levensspanne van een mens is in verhouding tot het allesomvattende "al dat is" zo onnoemenswaardig dat zo’n simpele ziel als ik er alleen maar van kan dromen dat in volledige helderheid te mogen bevatten..

Want wie ben ik nou?
Ik ben slechts de zoveelste die zichzelf afvraagt waar we met zijn allen mee bezig denken te zijn, en dan bovenal of er uiteindelijk ook zal blijken of de complete existentie in deze harde, taaie dimensie zich zal ontpoppen tot een onbetwistbare noodzaak in de ontwikkeling ons aller zielen. Een noodzaak met zo een onnoemelijk hoge nuttigheidsgraad, dat geen enkel mens op deze aardkloot er voor “de grote ontknoping” aan gedacht zou kunnen hebben.

Want het zal je toch maar gebeuren dat je geïncarneert bent in een menselijke hoedanigheid in de westerse wereld van deze groen/blauwe brok ruimtepuin, en je vervolgens vanaf je geboorte op hoge uitzondering na niets meer dan een nummer in de papieren bent geweest. Je je hele leven conformistisch in het gareel hebt gelopen terwijl je geestelijk zwaar gebukt ging onder alle grillen die het monetaire stelsel met zich meebrengt en je ook nog even grote proporties kennis tot je hebt genomen en met een beetje geluk ook hebt doorgegeven. Na een heel leven te hebben geleefd in de aanname dat de reden voor dit alles je bij "de grote ontknoping" van je leven allemaal duidelijk zou worden, je er vervolgens op de harde manier achter moet komen dat je hele mede-participatie in deze met menselijke bedenksels ingerichte beschaving waarin de mensheid het zichzelf onnodig veel te moeilijk maakt niets meer was dan een grote onsmakelijke grap die zijn weerga niet kent!

dan zou je je toch omdraaien in je kist?!