Eén zoals velen

‘Is er dan wel iemand die je een pannetje soep komt brengen als je ziek bent?’. ‘Nee, ik zou maanden dood in mijn huis kunnen liggen voordat iemand zich afvraagt waar ik ben’. Hij, 53, vader van 3 volwassen kinderen, keek mij stilzwijgend aan. Ik, te jong voor hem, moeder van miskende gevoelens, zag zijn radeloosheid. Onze vriendschap stevende af op een cruciaal vraagstuk. Welk antwoord verwachte ik?

Het geluid van binnenkomende Facebook-berichten verstoorde de ijzige stilte. Zijn blik was direct op zijn IPhone gericht. Hij scrolde bedreven door de berichten van zijn zoon. Die 3 meter verderop stond en op zijn beurt met een andere collega Facebookte, die naast hem op een bankje zat. Over en weer gingen gekke foto’s van onbekenden. Hun antwoord kwam in getypte letters. Hij vergat dat ik er was. ‘Zullen we even gezellig een terrasje pakken?’. ‘Lieverdje, ik heb het hartstikke druk’, antwoordde hij en keek weer op zijn telefoon. Bij het afscheid zei hij ‘Ga toch op Facebook, dan kunnen we gezellig kletsen’.

Hij is er één zoals velen.

Met mijn oude Nokia sms ik er al maanden driftig op los en stuur oprechte ‘Hoe gaat het met je?’ berichten. Maar mijn inbox blijft verdomde leeg. Bij ‘live’ contact hoor ik regelmatig ‘Ja, je had me een paar maanden geleden nog ge-sms’t, maar ik had geen reactie gegeven. Ja, ik was ook zo druk’. Blijkbaar was mijn bericht wel belangrijk genoeg om nu nog te onthouden, maar reageren ho maar. Hun reacties: Te druk, ik krijg honderden berichten per dag, moet je maar Whatsappen en als je mijn Twitter volgt weet je hoe het met me gaat. Ik baal uiteindelijk van mijn standaard ‘dat geeft niet’ reactie en daarna nog meer van mijzelf. ‘Onbeschoft!’ is wat ik denk.

Een hedendaags dilemma: Contact onderhouden met honderden onbekende digitale ‘vrienden’ of met ‘real life mensen’ die je kunt aanraken en hoort ademen?

Toen er een oude vrouw al 10-jaar dood in haar woning lag. Was vooral de verontwaardiging op Social media groot. Dit mocht toch niet gebeuren!

Maar hoe oud moet je tegenwoordig zijn om in eenzaamheid te sterven?

‘Niet oud!’ zou óók het antwoord zijn van de talloze ‘gepeste’ tieners die de afgelopen jaren in eenzaamheid een einde aan hun leven maakten.

‘Hoe gaat het met je?’ was alles wat zij verlangden.

‘Dan ben IK er voor je!’, was het antwoord wat ik verwachtte.