Een oer-Hollandse zeikmentaliteit

“Wat goed van die piloten,” zeg ik tegen mijn man terwijl ik –veilig vanaf mijn bank- kijk naar beelden van hoe een wiebelig Transavia-vliegtuig aan de grond wordt gezet.
Mijn man kijkt op vanuit zijn telefoon. “Ik denk dat ik een staande ovatie had gegeven in plaats van het gebruikelijke klappen.”
Ik knik en bedenk mezelf hoe ook bij mij rampscenario’s door mijn hoofd houden schieten na twee mislukte landingen en een noodlanding met weinig, tot geen kerosine meer in de tank. Na de MH17 is een vliegtuig voor mij geen favoriet vervoersmiddel te noemen en ik kan me voorstellen dat deze informatie een rol speelt als het gaat om de paniek die er ontstaat bij problemen tijdens de vlucht.

Social media bood mij meer en meer informatie over de landing en waar mijn ontzag voor de piloten en het overige personeel per bericht tot grote hoogte steeg. Verdween de sympathie voor enkele inzittenden. Nu ben ik mezelf ervan bewust dat het internet een paar extra ‘zeurkousen’ vrij spel heeft gegeven. En het uiten van ontevredenheid lijkt dan ook iets wat wij als Nederlanders, heel erg graag doen. Was het nou de oer-Hollandse nuchterheid, of zeikmentaliteit waar wij Nederlanders bekend om staan? Ik heb er zo mijn twijfels over.

Ik bedoel: de code rood van het KNMI was natuurlijk (en zoals altijd) onzin en overdreven,
30 graden in de zon is te warm, waar 20 graden wordt neergezet alsof de nieuwe ijstijd is aangebroken en de nieuwe buurvrouw aardig? Ja dag! Want haar perfect gesorteerde vuilcontainer staat drie centimeter te dicht op de stoep bij familie Verburg. Alle reden van de wereld om eens goed te ventileren, niet waar?

En vergeet niet dat een (geslaagde!) noodlanding van het desbetreffende Transavia-toestel natuurlijk allemaal goed en wel is, maar waar was de meelevende knuffel om van de schrik te bekomen? En hoe kwam het cabinepersoneel er toch bij om een emergency-call af te geven!? Zo noodzakelijk was dat toch niet? Als je je bedenkt dat een ieder veilig voet aan de grond heeft kunnen zetten…

Het kan altijd erger; hoe vaak hoor ik mensen dat niet zeggen. En het klopt: dit had veel slechter uit kunnen pakken. Maar als de vliegtuigmaatschappij dan ergens aansprakelijk voor moet zijn, dan is deze vooral schuldig aan het feit dat er een paar dozijn aan geschrokken passagiers weer terug naar huis konden gaan. ZONDER kleerscheuren en weliswaar ook zonder een kopje koffie achter de kiezen. Maar ag… Het is maar net waar je prioriteiten liggen, toch?