De bloemetjes en de bijtjes

Na een fikse wandeling door de Eiffel arriveer ik in Andernach. Tot mijn grote verbazing zie ik knolvenkel en koolrabi groeien midden op een rotonde. Even verderop staat een grote boerenwagen vol met tomatenplantjes. Door de glazen wanden kun je mooi de wortelstelsels zien. Een inwoner vertelt me trots dat Andernach al jaren ‘Die essbare Stadt’ genoemd wordt. Ze hebben zelfs een website. Vlakbij het centrum bloeien de prachtigste bloemen bij parkeerplaatsen. Een voorbijganger stelt dat de criminaliteit hierdoor drastisch is gedaald.
Ik las al menig artikel over bijensterfte. De meningen over de oorzaak verschillen nogal. Kunnen bijen hun korf niet meer vinden door de toename van straling? Appen en scrollen wij Maja de Bij onbewust naar de ondergang? Hun innerlijke radar verstoord? Of komt het door het toegenomen gebruik van pesticiden? Te weinig voedsel doordat de biodiversiteit drastisch is gedaald? Of toch de varroamijt, de parasiet die bijenvolken verzwakt? Spelen er wellicht onbekende infecties? Het zal een ongelukkige samenloop van omstandigheden zijn.
In mijn digitale zoektocht ontmoet ik de Schot Darren, the guerilla gardener. Hij heeft zich ontpopt tot reddingswerker. Er moeten gewoon meer bloemen komen. In zijn bedrijfje Kabloom Limited produceert hij van wat grond en biologische bloemenzaden heuse handgranaten. Een kleurrijk kartonnetje eraan als ludieke slagpin. Een bijzonder cadeau om te geven of te ontvangen. Hij verscheept ze door heel Europa. Zijn simpele stappenplan ´throw it, grow it’ doet hij voor in een filmpje, opgenomen in een verpauperd stukje Schotland.
Wellicht moeten we in de toekomst met wattenstaafjes op pad om bloemen te bestuiven. We kunnen natuurlijk ook nu al iets doen. Als je iedere dag weer in diezelfde verrekte file staat, gooi dan eens een handje zonnebloempitten in het gras bij de vangrail. Je dag zal nooit meer hetzelfde zijn als je begroet wordt door zoveel zonnige vrolijkheid. Vooral op die verschrikkelijke maandagen.
Ik ga met zelfgeknede zaadbommen op weg naar een oud klooster. Graffiti op de muren. Triplex voor de ramen. Als een ware terrorist sluip ik naar de hekken. Kijk steevast om me heen. Geen kip te bekennen. Snel gooi ik negen bommen over de versperring. Voel me een ware held want het is tenslotte een daad op klaarlichte dag. Loop ontspannen terug naar mijn fiets.
Een maandje later ga ik weer kijken. Ben ongelooflijk benieuwd. Het hele veld blijkt omgeploegd. Guerilla zijn, is nog niet zo eenvoudig.