Dankjewel Diabetes

Onze zoon van negentien heeft diabetes en dat is maar goed ook. Een week voor zijn elfde verjaardag had ie steeds enorme dorst en wilde eigenlijk twee dingen, in bad liggen of zwemmen. Corpulentie kon je hem toen al niet bepaald toedichten, maar in de dagen die volgden toonden botten en pezen zich steeds prominenter op het vrijwel uitgemergelde lichaam. Wij als ouders snapten niets van deze ontwikkeling en om ons in een denkrichting te helpen raakte onze zoon na twee dagen in een comateuze trance en reageerde nergens meer op. EHBO, onrust en vooral niet in paniek raken. Toen we op de Eerste Hulp binnenkwamen was het er stervensdruk (té?) met potentiële klanten. De receptioniste keek onze zoon recht in de ogen en sloeg meteen alarm. Wij kregen voorrang boven iedereen. Zeer geruststellend als je ouder bent, not!

In een behandelkamer aangekomen probeerden wij ouders onze amygdala in toom te houden ten bate van onze neo cortex. De toegesnelde arts had dertig minuten nodig voor de bevestiging van haar vermoedens: diabetes, of suikerziekte in de volksmond. Thank god! Hij gaat niet dood, er wacht een lang leven op hem en moet er dagelijks alleen maar wat dingetjes voor doen. Prikken, spuiten, Novo Rapid, Levemir, noodspuit, check-ups in het ziekenhuis, psycholoog en letten op wat ie eet. Kort hierop blijkt onze lieve schat ook nog ADHD te hebben – but who cares – druk was ie toch altijd al. We voegden gewoon Ritalin toe aan het dagelijkse lijstje, al snel opgevolgd door Concerta.

Anno 2015 sluiten we de mijlpaal van alles verstorende puberteit af. We verwelkomen Bianca, Ashley, Daniek, Miriam en binnenkort volgens mij Marjolein. Het negentien jaar jonge lichaam is inmiddels lang en gespierd, een torso met botten en pezen perfect gebeeldhouwd en daarboven een guitige kop, lange rockersharen en een skatersmuts. Drumstel, percussie, twee elektrische gitaren, één akoestische gitaar en meerdere skateboards maken het plaatje compleet.

Begin september gaat hij naar de Metal Factory, een rockacademie. Vorige jaar is ie gestopt met elektrotechniek. Leuk zo’n diploma, maar hij gaat er toch niks mee doen. De rockacademie kent een lange wachtlijst en vereist in ieder geval veel talent. Desgevraagd geeft hij tijdens het wervingsgesprek aan slechts één doel te hebben, beroemde rockster in een rockband. Men was meteen om. Het testoptreden was een formaliteit.

Diabetes heeft hem ritme gegeven en zie waar het hem gaat brengen. Dankjewel Diabetes!