Big Bang of ben’k bang

“Domme neger is een pleonasme, dat zei ik toch al! Groot of klein, ze lopen allemaal hun slingerarmpje achterna!”
Ik voelde een dolksteek in de inborst van mijn rechtschapenheid toen ik die tekst hoorde.
“Dit kun je in het openbaar niet maken, zoiets stigmatiserends is het begin van het einde”, hoorde ik roepen.
“Ga toch weg, salonsocialist, fatsoensrakker, lafaard, meneertje-‘ik denk het wel maar zeg het niet’.
Ik klapte volledig dicht en wat volgde deed mij verstenen.
“Jij, nou eh, eh jij, jij bent niks beter dan al die baardapen in die jurken, het enig wat jij mist is een zwart ninja-pak en een Rambo-mes. Wat jij kan, k-k-k-kan, kan ik ook”.

Het ging om twee triviale gebeurtenissen met afro Amerikaanse mannelijke beroemdheden als gespreksonderwerp. De een, liedjesprater waarvan bekend raakte dat hij failliet was en de ander kosmische jaren 80 grootheid gespecialiseerd in fatsoenlijke familiehumor en rechtopstaand eenmanstheater. Beiden ten onder gegaan aan het respectloos omgaan met het andere geslacht, zo luidt het in ieder geval. Voldoende aanleiding voor de mij verstommende tirade der tirades tussen twee mannen op een terras en mezelf als lijdend getuige. Vanaf nu volgens mij geen vrienden meer, want de ‘moraalridder’ bleef beduusd achter terwijl onze “wereldverbeteraar’ ziedend weg stampte.

De gebeurtenis knaagt al dagen aan me.
“Is er sprake van opgekropte woede in Nederland en zo ja, wat is er voor nodig om deze woede tot uitbarsting te laten komen?” Vraagt mijn ene hersenhelft zich af. De twee mannen en hun woordenstrijd hadden beiden het uiterlijk van elke willekeurige ‘vrijdag late namiddag borrelende’ doorsnee vrienden.
Mijn andere hersenhelft relativeert en ziet het als een gebeurtenis, net zo onbeduidend als de aanleiding.

Ik ben er nog steeds niet uit. Zou kunnen dat er een lavastroom borrelt die gestaag een weg aan het vinden is naar het aardoppervlak. Bijvoorbeeld de intolerantie ten opzichte van moslims. In Gouda op de barricades want de zoveelste moskee niet gewenst en recentelijk in Tegelen een opzwellende volksopstand met eenzelfde grondslag. Zou kunnen dat er niets aan de hand is. De media blazen nu eenmaal alles op.
Als er niets aan de hand is, is er dan misschien onbewust iets met mijzelf aan de hand? Het feit dat ik denk dat we mogelijk aan de vooravond staan van een Big Bang speelt zich louter en alleen in mijn hoofd af? Voer voor psychologen. Laat ik er maar snel mee stoppen.