17 juli, als de dag van gisteren…

Het voelt alsof het gisteren was. Nog steeds is het niet te bevatten, ook al zijn we 365 dagen verder. Zomaar… Zonder dat jullie iets hadden misdaan, werd jullie leven abrupt beëindigd.

En waarvoor? Omdat iemand het nodig vond om de MH17 uit de lucht te halen, met grof geweld. Dit machtsvertoon zorgde dat jullie op die dag, samen met de andere 296 inzittenden jullie laatste adem uitbliezen. In een luchtruim, op 10 kilometer hoogte, ver van iedereen die jullie lief had.

Zinloos geweld, nodeloos verdriet, onschuldige slachtoffers en trauma’s voor het leven… Dat is wat deze actie teweegbracht. Wie werd er wijzer van? Niemand. Families werden uit elkaar gescheurd en verhoudingen verkilden.

Beschuldigende vingers werden gewezen. Waren het militairen of separatisten? Was het een vergissing of was het bewust? Speculaties deden de ronde. Bewijsmateriaal werd verzameld. Sancties werden aangescherpt. Een ding was duidelijk, jullie kwamen niet meer terug.

Er kwam op 23 juli 2014 een dag van nationale rouw, bovenop de saamhorigheid die ons land al voelde bij deze misdaad. Op dezelfde dag kwamen de eerste 40 kisten met slachtoffers aan op het vliegveld van Eindhoven. Een ceremonieel moest jullie noodlot nog enigszins waardig maken.

Op 10 november vond er een officiële nationale herdenking plaats. We stonden met z’n allen stil bij de afgrijselijke gebeurtenis en het verschrikkelijk leed van de naasten. Sommige konden hun dierbaren begraven, anderen hadden nog niets. Van jullie kwamen er stukjes, onherkenbaar. Brokstukjes, die de prachtige jonge mensen die jullie waren niet konden vertegenwoordigen.

Nu, een jaar later staan we nog steeds met lege handen. Er is nog geen dader gestraft en er is nog geen wond geheeld. De wereld gaat door. Het machtsvertoon blijft, zinloze slachtoffers blijven vallen en dagelijks leed is te zien op het nieuws. Geld en macht blijven belangrijker dan levens. Wat hebben we geleerd? Niets. Mensen blijven elkaar verdriet doen.

Voor de nabestaanden van de MH17 is het leven nooit meer zoals het was. Zij dragen voor eeuwig het beeld op hun netvlies. De wrakstukken, de doden en de lege kamers. Het leven gaat door en zij moeten mee, ook al is de pijn nog zo groot. Kan dit ooit nog recht gezet worden? NEE! Niemand had het recht om jullie bestemming te veranderen in dit noodlot. Geen enkele reden kan deze daad verantwoorden en er bestaat geen straf die deze gruwelijke actie voor de nabestaanden draaglijk maakt.