Zo binnen, zo buiten, zo boven, zo beneden

Bezoek mijn tante op het kerkhof. Veel zerken hebben dezelfde toon. De hand van de plaatselijke specialist in natuursteen. Een vorm van kunst. Voor het eerst vallen me de sterren op. In rots gebeiteld om geboortedatum aan te duiden. We bestaan immers uit sterrenstof. Lees ze als knipoog naar de hemel.

Dat alles met elkaar verbonden is, fascineert me. Zo binnen, zo buiten, zo boven, zo beneden. Om het vlammetje brandend te houden, geef ik me op voor een dagje lichaamswerk. Core Energetica, oftewel: terug naar de kern.

Languit op de vloer. De leiding leidt ons naar een steeds diepere ontspanning. Mijn lichaam krijgt steeds meer contact met de mat. Een ei dat zich verspreidt in een koekenpan. Gevoelens verdiepen zich. Tot op celniveau. Wonderlijk. Cellen draaien. Pacman die blokjes eet. Voor mijn gevoel wordt de oppervlakte ronder. Alsof ik drijf op een wereldbol. Eentje die op een werkkamer staat. Voel me intens verbonden. Dankbaar. ‘Je kunt hier altijd naar terugkeren’ zegt de therapeute. Na mijn vreugde volgt meteen het verdriet. Waarom maken we er dan met zijn allen toch zo’n zootje van?

Vandaag is het zover. Een droom komt uit. Nieuw vuur zal branden, in een grote luchtballon. Dat het doorgaat, mag een wonder heten. Dagenlang controleerde ik het weerbericht. Kleur bleef grijs. Zoek contact met familie en vrienden. De scheppers van deze avond. Verwondering alom. In enkele van hun tuinen stormt het zelfs. Op weg naar Zutphen is er inderdaad geen vuiltje aan de lucht. Kraakhelder. Heb er zin in.

Geef de ballonvaarster een hand. Ze komt uit Friesland. Vanochtend riep ik nog ‘It giet oan!’ Lach in mezelf. Ze vraagt wie er mee wil helpen de ballon te vullen. Hoef je mij maar één keer te zeggen. Verbondenheid geeft kracht. Voor ik het besef, zit ik ineens hoog in de lucht. Sta te trillen op mijn benen. Hoogtevrees of levensenergie? Het ging ook zo snel.

Na een minuut of tien ben ik gewend. Weer geaard. Het grote genieten. Zeecontainers die je tussen duim en wijsvinger kunt nemen. Blokjes lego. De kronkelende IJssel. Stilstaande koeien. Alsof ze opgezet zijn. Overal blaffende honden. Ze worden gek van die brander. En die landing? Daar kan Ryanair een puntje aan zuigen.

Op aarde vertel ik mijn buurvrouw hoe verbonden en vrij ik me heb gevoeld. Ook zo nietig. Ze zet me weer met beide benen op de grond: ‘Maar je bent wel nodig!’