Zinloos geweld…

Zinloos geweld…

Stil, nippend zit ik aan mijn kopje thee.
Spontaan en zonder moeite, nemen gedachten mij weer mee.

Mee naar een dag en deze zal nooit meer zijn als voorheen.
Wat jou is overkomen is laag en heel gemeen.

Het is tweede Pinksterdag en plots gaat mijn gsm.
Ik hoor jou, mijn dochter met een angstig en trillende stem.

“Ze hebben hem geslagen Mam” zomaar midden in de nacht.
Zinloos geweld heeft ook ons nu een bezoek gebracht.

Maar dit overkomt toch altijd anderen? Is dit nu werkelijk waar?
Ik raak bijna in paniek, maar gelukkig ik bedaar.

Ik rij naar Breda en neem ze beiden mee naar huis.
In zo’n situatie is het nergens beter dan bij moeder thuis.

Ik schrik van de blauwe plekken, gescheurde kleren en bloed.
Toch ben ik dankbaar en opgelucht, in het ziekenhuis was alles gelukkig goed.

Zes mannen, zomaar uit het niets.
Schopten jou, na een nacht hard werken zomaar van je fiets.

Het ging allemaal heel erg snel, eigenlijk heb je nog steeds geen idee.
Ze molden jouw fiets en namen zelfs jouw portemonnee.

Gelukkig ben je nuchter en zag je het als domme pech.
“Het kan gebeuren” was jouw uitleg.

Een flits neemt weer mijn gedachten, hoor ik goed wat jij daar zegt?
Vinden we het echt al zo gewoon, dat de wereld is verslecht?

Ik loop met aspirines en ook met kopjes thee.
Ik zorg zoals een moeder doet, vol liefde voor jullie twee.

Zes mannen, ze kwamen en waren net zo snel weer weg.
Geen signalement, nee geen enkele herkenning, wat een pech.

De verwondingen zijn nu aan het genezen, toch de schrik blijft hardnekkig in mijn hoofd.
Boosheid houdt het nu gevangen, het heeft mijn blijdschap verdoofd.

Ik zou ze willen vinden, die zes mannen uit deze zinloze nacht.
Ik zou ze willen zeggen, wat hun actie heeft gebracht.

Ik zou ze willen straffen, al levert dat niets op.
Ik zou beter kunnen zeggen……STOP

STOP zinloos geweld!