Zie je dat niet, daar, in de reflex?

Met haar mand vol boodschappen controleert ze haar lijstje. Sinds wanneer is haar arm zo kort? Knijpende ogen proberen de letters te ontcijferen. Het zal eens niet, de leeftijd bereikt, wegwerp leesbril vergeten. Dan herinnert de vrouw de zonnebril op sterkte in haar haren. Met een soepele knik tikt ze de zonnebril op haar neus. Terwijl de boodschappen langzaam op de loopband naar voren schuiven, kijkt ze door de donkere glazen de caissière aan. "Spaart u nog koopzegels? Dat wordt dan €26,75,- alstublieft". Al zoekend naar de lichtgevende cijfertjes op het pinautomaat tikt ze haar vier-cijferige code in.

Weloverwogen schuift ze rechts en links. Hij gluurt stiekem over haar schouder en grijnst. Zwart leren jacket, bijbehorende Nikes, blond, stoppelbaardje en zijn (iets te) gladde haren met een loodrechte scheiding naar links gekamd. 24?
Nog steeds blijft ze met een ondeugende glimlach naar het klein elektronisch beeldscherm staren. Ik kijk naar buiten, ook ik ben stiekem in de reflex van het raam aan het gluren. De wijsvinger glijdt weer rechts, bestuurt rustig het systeem, tikt tweemaal. Ik denk dat ze haar match gevonden heeft? Terwijl ik mijn aandacht verlies aan de jongeman die haar ook nog steeds aan het bespieden is, voel ik iets in mijn jaszak trillen. Ik laat het gaan. Alsof de gesloten winkels, neerdalende zon uitermate interessant is, bestudeer ik haar profiel. Perfecte neus en volle lippen. Het zorgeloos swipen lijkt voorbij, een zuur gezicht verschijnt samen met een oranje beeldscherm en vier, vierkante witte vakjes. In spiegelbeeld lees ik ING. Ze zou toch niet…

Wanneer de jongeman merkt dat haar buurvrouw een nogal persoonlijke pop-up wilt openen, draait hij zijn hoofd weg. Ook ik haal toch even puur uit beleefdheid en 2-minuut-tijdsbesteding, mijn telefoon uit mijn jaszak. Dit is de ongeschreven regel in de trein. Ieder zijn of haar privé gunnen ondanks het feit dat men zich in een openbare ruimte bevindt. Toch? Hoe naïef is de mens, in een overvolle trein aan gluurders, ondergrondse hackers, bankrekening openen? Of verwacht de ‘eerlijke’ mens van iedereen een neerdalende blik wanneer het op privacy aankomt? Had ik de mevrouw in de supermarkt moeten benaderen om haar zonnebril (met reflex) in het vervolg tijdens het intikken van haar pincode af te zetten? De drempel om iemand op zijn of haar privacy te benaderen blijft een lastig tafereel. Wijs iemand erop aan, al is iemand zo naïef als het blootleggen van een pronkjuweel.