Zelfwellusteling of alleenzaam?

De grens is dun, het gebied grijs. Haar spiegelbeeld toont een zelfingenomen lach, maar daarachter schuilt een grimas. Is zij wel echt zo’n zelfwellusteling zoals ze ons wilt doen geloven? Wie zal het zeggen.

Je ziet ze steeds vaker. Op een terras of schitterend in een winkelruit. Herkende je de zelfwellusteling van het eerste uur nog aan extravagante kleding en dito make-up, tegenwoordig heeft ook the girl next door de smaak van zelfverheerlijking te pakken. De poses van Kim Kardashian worden massaal gekopieerd, terwijl de smartphone het vastlegt. Na de eerste fotosessie, volgt een tweede, terwijl de bovenlip zachtjes begint te trillen. Na een drietal krampachtige kaakoefeningen, volgt de finale sessie. In korte tijd zijn er zo’n twintig foto’s gemaakt. Twee tot vier foto’s worden gefilterd en op hun sociale media gepost, voorzien van de tekst ‘Life is good’ of ‘Nooit meer naar huis’. Op de foto’s niet meer dan me, myself and I. De lach op de foto verraadt geen metgezel. De twinkeling in de ogen ontbreekt. Het eenzame beeld strookt niet met de sociale tekst. Willen deze vaak knappe selfiemakende meisjes alleen maar gezien en bemind worden, zonder een ander te willen zien en beminnen? De ultieme narcist? Ik denk het niet. Een meer plausibele verklaring lijkt de angst om niet leuk genoeg te zijn. Bang dat die ene imperfectie opvalt en imperfectie is niet cool. Imperfectie valt buiten de gebaande paden en verkoopt niet aan de menigte. De haute couture durft het nog wel aan, maar de afgeleide confectie laat het links liggen. Dus houden we met z’n allen onze weeffouten voor onszelf en vertoont onze sociale tijdlijn steeds weer een narcistisch paradox: weinig eigenwaarde gecompenseerd door zelfverheerlijking. De grimas verbloemd door een Zonnaturalach. De titel is dus eigenlijk verkeerd gekozen. Het zou ‘Zelfwellusteling én alleenzaam’ moeten zijn. Uiteindelijk stierf ook Narcissus van eenzaamheid en leven de zelfwellusteling en de alleenzame sindsdien in een gele bloem voort.