Wat wil de regering nou van mij?

Ik ben het spoor bijster. Een jaar geleden ben ik 100% arbeidsongeschikt verklaard en nu ben ik weer arbeidsgeschikt verklaard!

Drie jaar geleden ben ik het WIA traject in gegaan, met argus ogen dat wel. Ik heb altijd fulltime gewerkt, ondanks de pijn en de achteruitgang van mijn ziekte. Nooit een uitkering aangevraagd. Heeft u vooral geen medelijden met mij, dat heb ik zelf gedaan.

Hoe groot was de verrassing dat het UWV mij op basis van de medische vragenlijst 100% afkeurt, mij beloont met een uitkering voor twee dagen. Beloont, omdat ik nog drie dagen kan en wil werken. Op wilskracht dat dan wel.

Na een jaar uitkering voert het UWV een tussentijdse beoordeling uit. Men heeft een technische berekening gemaakt op basis van mijn verdiende loon bij mijn huidige werkgever. Uitkomst: “Mevrouw Schiedon u verdient teveel en u bent nu 26,20% arbeidsongeschikt. U ontvangt geen uitkering meer per januari 2016”.
Dus eerst laat u mij een vragenlijst invullen, heb ik gesprekken met artsen en arbeidsdeskundigen. Daaruit volgt een totale afkeuring. Word ik geprezen, want ondanks mijn zeer zeldzame levensbedreigende stofwisselingsziekte werk ik. Soort van worst voorhouden!

Mijn werkgever maakt het mogelijk dat ik mijn werk met mijn beperkingen kan uitvoeren. Daar word ik goed voor beloond. Wie heeft dat voor elkaar gekregen? Ik! Door gewoon mijn koppie te gebruiken en mijn handjes te laten wapperen. Ik heb een persoonlijke groei gemaakt, opleidingen gevolgd, mijn baas heeft dit mogelijk gemaakt en een passend salaris gegeven. Maar dat kan natuurlijk niet als gehandicapte. Dan is het niet mogelijk te ontwikkelen en goed te verdienen.

Maar wat denkt die regering nu? Dat ik het als alleenstaande moeder red met een salaris voor 3 dagen? Een goed salaris dat dan weer wel. Maar geen recht op huursubsidie. Ik krijg zelfs ieder jaar een huurverhoging. Geen zorgtoeslag. Want ik verdien teveel. De belasting heeft ook de alleenstaande ouder korting afgeschaft. Verdien ik nu nog teveel? Nee, ik houd geen pest over, want ik draai overal tegen de hoogste prijs voor op. En denk je dat ik ooit nog ergens zo’n leuke baan met bijpassend salaris ga vinden? Ze zien me aankomen. Vrouw, Blond, Gehandicapt, 42 jaar, voor drie dagen per week met ook nog financiële wensen?

Wat is goedkoper? Niet meer werken en alle subsidies binnenhalen die er zijn? Dat doen er al zoveel in dit land en daar voel ik me dan weer te goed voor. Het gaat u goed meneer de regering!