Twee conclusies

Het is Maandag ochtend, tweede pinksterdag. Ik sta met één been in de realiteit en met de ander nog in mijn slaaproes. Mijn huisgenoot Jan weet me vrij abrupt te wekken door mij met kinderlijk enthousiasme te vragen of ik ‘dat focking geile optreden van Ali B bij De Wereld Draait Door al heb gezien’. Na een fanatieke beschrijving van het schouwspel, ben ik nieuwsgierig genoeg om met mijn eigen ogen de knuffelmarokkaan van de lage landen een emotioneel lied aan zijn kinderen te zien op dragen. Jan gaat zijn laptop halen en ik zet de TV met HDMI kabel klaar om het fragment daarop af te spelen. We kunnen het ook op zijn 13 inch beeldscherm kijken, maar op een vrije maandag ochtend mag men best voor een beetje extra comfort gaan. Aan het begin van het fragment geeft Mathijs Ali de stelling ‘Liefde is de baas’. Ali begint zijn antwoord door de stellen dat liefde pas echt de baas is wanneer het pijn doet. Dan benoemt hij zijn kinderen en gebeurt er iets wat niemand verwacht van een rapper die zijn carrière begon met teksten als ‘jij vieze slet je hebt me echt genakt’. Ali’s stem breekt en we zien dat niemand meer verrast is door de lawine van emoties die van zijn gezicht druipt dan Ali zelf. De rapper herpakt zich en wat volgt, truth be told, is een prachtig nummer. Hij bezingt met wankelende stem zijn liefde voor zijn kinderen en angsten als vader. Aan het einde van het fragment heb ik twee conclusies getrokken; Ali B is een goeie gozer en ik moet echt wat liever voor mijn moeder zijn. Als een rapper uit Almere het al niet droog houd bij de gedachte ooit zijn kinderen los te moeten laten, kan ik het haar niet kwalijk nemen dat zij daar ook moeite mee heeft. Afgelopen jaar zijn zowel mijn oudere broer als ik het ouderlijk huis ontvlucht en sindsdien lijdt ze aan wat ze zelf ‘het lege nest syndroom’ noemt. Daar waar zij vroeger aan het hoofd van ‘Het Regime Jantien’ stond is ze nu slechts nog het doelwit van mijn puberende zusje. Mam, als Moederdag cadeau gaf ik je dit jaar enkel een kaassoufflé. Laten we die maar beschouwen als voorafje. Morgen neem ik je mee uit eten. Welke tent zijn jij en pap ook alweer getrouwd? Laten we daar heen gaan, ik beloof dat ik niet brak zal zijn.