The suïcide club

Laatst hoorde ik een interview op radio rijnmond, met de eigenaresse van een nieuwe uitgaansgelegenheid met de bijzondere naam: the suïcide club. Haar werd gevraagd of ze de naam zelf ook niet een beetje raar vond. Van het relaas wat volgde, heb ik enkele flarden opgeslagen tussen mijn verbazing en walging door.

“De naam staat als een huis wat mij betreft. De naam is stoer, sexy en spannend. Denk aan Herman Brood! Mensen die de naam aanstootgevend vinden zijn maar kortzichtig.”

Goed spannend… Ja zelfmoord is erg spannend. Ik heb 15 jaar lang in angst geleefd, hoe ik mijn manisch depressieve moeder thuis aan zou treffen als ik uit school kwam. Of ik haar wel aan zou treffen. Dat is spannend, mevrouw Dom Wicht.

Want zelfmoord is een doodsoorzaak. En ja, ik vind de naam van uw bedrijf enorm aanstootgevend. Enig idee wat ik over me heen krijg als ik restaurant “de kankerclub” opricht? Voordat ik het woord kanker heb uitgesproken krijg je het al: “nee kanker kan echt niet, want ik heb een oom die er aan dood is gegaan” “Weet je wel hoe erg kanker is?”

Maar ik moet haar gelijk geven: zelfmoord is spannender dan kanker. Het kan ieder moment gebeuren, je kan je er met het hele gezin niet op voorbereiden, je kan geen afscheid nemen. En dan hebben we het nog nieteens over de periode er na. Als nabestaande maak je je zelf continu verwijten en als je dat even vergeet zijn er altijd wel anderen die dat voor je doen.

Noem mij dan maar kortzichtig, dom wijf!