Thé Lau, het spijt ons

…dat wij pas sinds die rotziekte jou bij de lurven greep, de schoonheid van jouw liedjes zien. Jarenlang zongen we het wel mee op festivals, wolken aan bierspetters omringden ons, maar wat we bralden wisten we eigenlijk niet. Dachten we ook niet over na, het waren gewoon heerlijke meezingers. Nu analyseren we jouw teksten. Geniaal zijn ze! Ik zou graag anders willen, ik schaam me diep, maar ook mij raakte je pas na het bericht dat jij… In het Antoni van Leeuwenhoek passeerden we elkaar, zonder een woord. Geen groet. Niks. Waarom zou ik ook, in dit ziekenhuis doen status en afkomst er niet toe, dacht ik toen. Kanker heeft geen voorkeur, waarom zou ik het wel hebben? In de auto werd mijn ademhaling onregelmatig, ik had je op z’n minst een schouderklop kunnen geven. Hoofdschuddend trok ik jouw cd onder uit het dashboardkastje vandaan. Nooit bralde ik zo hard mee met jouw rauwe stem. In ieder geval niet nuchter. Dikke tranen over mijn wangen. Overslaande stem. Ik was één met jou, ik was met jou, ik voelde me kut voor jou. Alsof ik een vriend ging verliezen. Terwijl mijn lippen naar snot proefden, ontdekte ik hoe weergaloos goed jouw teksten zijn.
Zo hebben we allemaal onze eigen reden waarom wij ons nu wel in jouw werk verdiepen. Het spijt ons zo dat wij dat niet eerder hebben gedaan. Geen flauw idee waarom. Misschien waren wij er nog niet aan toe, moesten we nog aan je wennen, begrepen we jou gewoon nog niet. Zoals Van Gogh en Mozart pas jaren later begrepen werden.
Goh man, ook al is het laat, ik ben zo blij dat we massaal de schoonheid in jouw werk zien – en dat jij onze waardering toch nog hebt meegemaakt. Je verdient het dik.
Maar eh, sorry Thé, ineens voel ik me toch weer verward. Ik gun jou graag alle eer, dat is het niet. Ik gun jou werkelijk dolgraag de status van genialiteit. Van mij had jij desnoods over water mogen lopen. Serieus. Maar ineens twijfel ik of jouw teksten wel echt zo bijzonder zijn om ze gelijk heilig te verklaren. Misschien slaan we door, zijn het gewoon onwijze mooie liedjes om heerlijk dronken bij te worden. Diep in mij hart hoop ik dat, eerlijk gezegd. Los gaan op jouw muziek was zo lekker. Dat raken we nu toch niet kwijt? Nee, hopelijk lallen we straks gewoon weer heerlijk mee als we jouw authentieke stem horen. Nu alleen met een bijzonder gevoel erbij. Ja, we brallen, genieten en in plaats dat we het glas op jouw gezondheid heffen, proosten we op al jouw kunst waar we nog heel lang van zullen genieten.
Thé, bedankt!