Op het terras

Die intense geur. Alsof je neusharen worden verschroeid waarna de geur zich een weg baant richting de rest van je lichaam. De kokkende beweging volgt, alvorens je maag zich al drie keer heeft omgedraaid. Het zuur is als een vuurpijl omhoog geschoten naar je keel en mond en kun je ternauwernood binnen houden. Met pijn en moeite, je laat je immers niet kennen, slik je het zuur maar weer in. Kippenvel op je armen, je benen. De intense geur verdwijnt uit je lichaam door om en nabij de twaalf keer te kuchen. Mensen rondom je klagen steen en been. Zij vinden het net zo vies als jij. Het wordt tijd dat we een voorbeeld nemen aan Peking, bij drie keer zo’n vieze geur verspreiden met je bakkes op de site van de overheid. New York heeft het ook al verboden. Tijd om deze persona non grata te bannen.

De zon schijnt op je melkflessen, een biertje staat voor je, heerlijk op het terras. Maar die geur naast je is niet te harden. Je haalt opgelucht adem als de man die een aura van zweet om zich heeft hangen, zich van het terras verwijderd. Zweten op het terras kan echt niet meer.

Weg met de keuzevrijheid op openbare plekken. Mensen vinden rook van een sigaret stinken, een ander kan niet tegen de lucht van bier en een weer een ander kokhalst door de geur van de buurman. Laten we maar helemaal stoppen met het terras. Dit is een oneindige discussie.