Ongeleid projectiel

Schrijven. Gewoon omdat het kan. Met dit idee in mijn achterhoofd zit ik op dit moment achter mijn laptop, die me onmiddellijk vraagt of ik plaktoetsen wil inschakelen. Nee, dat wil ik niet. Verrekte irritant. Wie zou dat verzonnen hebben? Afijn, ik drijf af. Je bent gewaarschuwd: dat gaat waarschijnlijk vaker gebeuren. Mijn brein gedraagt zich over het algemeen als een ongeleid projectiel waar geen touw aan vast te knopen is. En daar ben ik helemaal oké mee.
Slenterend door de Bruna omdat mijn trein wederom vertraging had (NS, get your shit together!) werd ik me ervan bewust hoe groot het aanbod aan zelfhulpboeken eigenlijk wel niet is. Blijkbaar hebben we daar behoefte aan. Toch?

Jezelf ontdekken. Jezelf tegenkomen. Jezelf leren begrijpen.

Dit soort uitspraken vliegen je tegenwoordig om de oren. Want dat vinden we belangrijk. We willen weten wie we zijn. We willen weten hoe we in elkaar zitten. We willen grip hebben op onszelf.

Laat ik voorop zetten dat daar in beginsel natuurlijk niets mis mee hoeft te zijn. Sterker nog, een proces van zelfbewustwording done right kan ontzettend veel toevoegen aan je leven.

Maar, er is een grens.

Bij de McDonald’s eten every once in a while is heerlijk, maar wanneer je toegeeft aan de urge om het hele menu te bestellen (want ja, die neiging heb ik nog wel eens) wordt het uiteindelijk geen prettige ervaring. Makes sense. Hoe lekker het ook zou zijn om niet te hoeven kiezen tussen al mijn persoonlijke favorieten, ik bespaar mezelf een hoop ellende door het te houden bij één menu. En misschien een McFlurry.

Terug naar mijn punt. Grenzen. Zelfbewustwording. Jezelf begrijpen. Het streven lijkt tegenwoordig te zijn om elke vierkante centimeter van je brein uit te pluizen. De een koopt een lullig zelfhulpboekje, de ander laat zich meevoeren op een spirituele reis in de bergen van Taiwan (en legt daar veel te veel geld neer om een keer een sprintje te trekken over een bende gloeiende kolen), maar allemaal met hetzelfde doel: grip krijgen op jezelf.

Maar waarom willen we dat? Waarom moeten we persé alles weten en begrijpen?

Laten we lief zijn voor onze voeten en al die boeken lekker uit het raam gooien, en genieten van het feit dat we ieder uniek, mysterieus en ondoorgrondelijk zijn. Laten we er trots op zijn dat we onszelf soms niet begrijpen, en laten we er oké mee zijn dat onze hersenen zich soms gedragen als een ongeleid projectiel. Want dat maakt ons alleen maar bijzonder.