OK-plant.

Voor mijn afstuderen kreeg ik van de buurvrouw een Chinees theepotje. Toen ik het deksel ophief, trof ik een prop keukenpapier aan, met daarin pompoenzaadjes. Gedreven door het idee dat ik een Chinese pompoen zou kunnen kweken, plantte ik er een in een potje. Tot mijn grote schrik kwam er na een week ook daadwerkelijk een sprietje boven de grond.
Drie verpottingen en een vorstperiode later verplaatste ik de plant, die ik ‘Pompoenplant’ had genoemd, naar mijn balkon. Zon, wind en regen doorstond ze dapper.
De zomer begon. De tuin van de onderbuurman was inmiddels veranderd in een aardbeienparadijs. Pompoenplant maakte alleen heel veel grote, gele bloemen. Als ze genoeg hadden gebloeid werden ze gewoon *plop* uit het niets op de grond gegooid.

Kleine pompoentjes bleven uit.
Misschien was ik een slecht voorbeeld. Meer dan eens heeft Pompoenplant mij gezien in een tuinbroek, met zwarte randen onder mijn nagels. Ik ben 27 en woon alleen, waarom zou ik van mijn planten verwachten dat zij zich wel conformeren aan het klassieke rollenpatroon?
Sterker nog, waarom zou zij haar groene stengels laten ombuigen onder het gewicht van zo’n voedingsstoffen slurpende vrucht die haar hoogstwaarschijnlijk nog hangblaadjes zou geven ook? Waarom zou ze überhaupt moeten bloeien met een bedoeling?

De dagen erop voelde ik de schaamte voor mijn opportunistische en rolbevestigende denken plaatsmaken voor solidariteit. Ik voelde de kracht die Pompoenplant uitstraalde door gewoon zichzelf te zijn, door te genieten van wat het leven haar bracht zonder een enkel schuldgevoel. Door haar blaadjes te openen voor al wat langs vloog. Er was alleen vrije liefde en zonneschijn.

Tot afgelopen maandag. Net op het moment dat ik Pompoenplant een feministische high-five wilde geven, zag ik dat ze een nieuwe knop had gemaakt. Onder de knop was al duidelijk een kleine bolling zichtbaar, ongeveer zo groot als een rozenbottel. Vol ongeloof staarde ik naar de plant die voorheen mijn zuster was. Dus toch. Was ze onder de maatschappelijke druk bezweken, had ik haar te weinig voorgelezen over de Suffragettes, de EO te hard aan laten staan? Ik weet het niet. Net zo goed als bewust kindloos, mag een plant natuurlijk ook beslissen om zich voort te planten. Baas in eigen pot.
Ik weet zeker dat Pompoenplant een goede moeder wordt, met alle levenservaring die ze op heeft kunnen doen tijdens haar wilde maanden. Tot ik haar kind in de pan gooi tegen het eind van november. Dat dan weer wel.