Oh “sociale” media

Het is amper 9 uur in de ochtend als de trein in stap. Vandaag ga ik met een vriendin op stap die ik al een poos niet heb gezien. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat mijn batterij “nog maar 80%” heeft. Damn.
Ik begin te rekenen. Ik ben waarschijnlijk 10 uur weg, dus elk uur mag ik 8% batterij gebruiken. Hmm.

Triest eigenlijk. Drie jaar geleden had ik deze zorgen niet. Nadat ik tien keer de 5 smsjes met mijn crush had gelezen en 3 keer de achtergrond had veranderd, pakte ik er een boek bij of de nieuwe “Vriendin” (die toen nog 1 euro koste).

Vier jaar lang heb ik in Denemarken doorgebracht. Eens in de 3 maanden liet ik mijn gezicht zien in Nederland. Onze huiskamer was veranderd. Pa zat achter de nieuwe smart tv. Ma had computer ingeruild voor de flexibele opties van een laptop. Zus had een verlengsnoer gekoppeld aan haar telefoon zoadat appen geen problemen zou opleveren. En ik… ik kwam ’s ochtends beneden met mijn iPad onder mijn arm.

En wat al helemaal een ere plaatsje op de lijst van “How low can you go” verdient is het feit dat ik zelfs facebook check op mijn telefoon terwijl de pagina open staat op mijn laptop.
Een golf van irritatie vloeit door me heen als ik zie dat mijn post nog niet een like heeft ontvangen.

We pretenderen dat social media ons zoveel mogelijkheden en nieuwe contacten oplevert. Maar laten we eerlijk zijn.. dat is toch eigenlijk eenzaamheid.

De trein staat stil. Ik zie mijn vriendin enthousiast zwaaien en voor ik haar in de armen vlieg pak ik mijn telefoon. Ze kijkt me peinzend aan. “Ik doe ‘m uit hoor”, glimlach ik.