Mmmantra

Als je kunt ademhalen, kun je mediteren. Zeggen ze. Nu haal ik toch al heel wat jaren adem, maar mediteren gaat me beduidend minder soepel af.

Een online meditatiemarathon komt als geroepen. Gedurende drie weken luister je elke dag naar een opname van goeroe Deepak Chopra, die je in 20 minuten door een meditatie heen loodst. Kat in het bakkie: Deepak lepelt een mantra op in het Sanskriet, waar je je op focust als je gedachten weer eens alle kanten opvliegen, de rest gaat vanzelf. Waarom klinkt het altijd zoveel simpeler dan het is?

Meditatie mag dan vaak in één adem genoemd worden met mildheid; ik blijk het tegenovergestelde aan de dag te leggen. Deepak doet een kort intro en meteen weet ik het. Ik. Kan. Niet. Luisteren. Naar. Indiase. Accenten. Niet als ontspanning het doel is, althans. Bij elk woord zet hij me op het verkeerde been door de rare klemtonen die hij legt. ‘Kunnen ze niet iemand inhuren die verstaanbaar praat?’, sneert de duivel in mij. ‘Verdráágzaamheid!’, sist mijn engel beschaamd.

Inmiddels heb ik vijf minuten aan tijd verspeeld en is de ontspanning ver te zoeken. Nog een kwartier. Uitdaging twee dient zich aan. Deepak introduceert tot tien keer toe de mantra: Ananta Swa Bhava, en gaat er vanuit dat je ‘m daarna wel zelf onthoudt. Maar dat valt vies tegen. Ik dwaal af. To do lists voor de volgende dagen komen op. Mensen die ik nodig moet mailen. De mantra moet me terugbrengen naar het hier en nu. Ananta Sou Brava.

Eindelijk lukt het me om rustiger te worden. Ik laat me meevoeren door de muziek. Als ik dit toch eens een half uur vol kon houden? Liefst zónder me steeds dwangmatig af te vragen wat de mantra ook alweer was. Spana Sou Brava?

Een zachte gong klinkt – het is over. Verward kom ik bij, met een knorrende maag en een mantra dat inmiddels meer weg heeft van een Grieks hoofdgerecht.

Tot wanhoop gedreven geef ik me vijf minuten later op voor een simpele meditatiecursus, zonder ingewikkelde mantra’s of accenten. En bel meteen ook maar even de afhaal-Griek.