Meer Mastodonten! Een klein pleidooi

Komt het omdat ik zelf geen jongere meer ben? Steeds vaker als ik ministers en Kamerleden in beeld zie, bekruipt me de gedachte: ik word door amper volwassenen geregeerd! Het lijkt wel of het lot van onze ouderen en zorgbehoevenden en van mijn nog niet geboren kleinkinderen in handen ligt van mensen die zelf amper komen kijken op het toneel van het leven… Zeker, ze hebben een relevante studie met succes doorlopen, daar ongetwijfeld ook keihard voor geblokt en ook daarna niet zelfvoldaan achterover geleund, maar stevig gelobbyd en doelgericht aangepakt. Maar wat zijn ze vaak nog jong! Zo jong dat ik me afvraag hoe het mogelijk is dat deze mensen zich werkelijk iets kunnen voorstellen bij de talrijke obstakels en pijnpunten in het leven van een mens die niet meer gezond van lijf en leden is of het tempo van de huidige maatschappij niet kan bijbenen. Zo jong en zo geslaagd, dat ik me afvraag of ze zich werkelijk kunnen inleven in mensen voor wie het in leven, relaties, werk en ambities allemaal niet zo succesvol verloopt, ook niet als zo iemand vreselijk z’n best doet! Vroeger, – en volgens mij in sommige samenlevingen nog altijd – ging men ervan uit dat levenservaring de belangrijkste factor in het verwerven van wijsheid, echte levenswijsheid was. Daarom lagen rechtsspraak en bestuur in allerlei sectoren in de samenleving meestal in handen van (vooral mannelijke, maar in dat opzicht zijn we wijzer dan vroeger) ouderen. Senators waren per definitie grijsaards en de zware functies waren bestemd voor mensen die hadden bewezen, voldoende ‘ gewicht’ te hebben voor zo’n functie.

Nee, ik idealiseer het niet. Er waren ook gewichtsloze onbenullen bij – die drijven trouwens het snelst boven – en mensenwerk blijft altijd mensenwerk, met alle mogelijkheden tot grandeur of misère. Maar toch … zou de politiek er niet wat stabieler, wat rustiger, wat evenwichtiger van worden wanneer zich onder die 150 in de Tweede Kamer een zeker percentage mastodonten bevond? Die niet meer voor elk wissewasje hun stemgeluid voor de microfoon hoeven te laten horen, maar die, als ze dat dan af en toe doen, spreken met de autoriteit van rijke levenservaring, zonder de behoefte om zichzelf nog in de picture te plaatsen of de eigen rake en spitsvondige opmerkingen ogenblikkelijk op Twitter kwijt te moeten. Ik denk zomaar dat het vertrouwen in de politiek ervan zou kunnen stijgen … Misschien een idee voor een nieuw onderzoek van Maurice?