Maar buurman wat doet u nu

Acht uur in de ochtend en ik krijg een sms van de glazenwasser. Of hij bij mij soms alleen de onderkant moet doen. Mijn onderkant moet doen? Wel een aardige vent, zijn vader trouwens ook. Die gaf laatst spontaan een bos bloemen om mij een hart onder de riem te steken. Het leven is mooi! Gisteravond laat stond de buurman voor mijn deur. Op een onbeschofte manier begon hij mij direct de les te lezen. Dat ik mijn vuilnistonnen verkeerd aan de weg had gezet. Nu kon hij er niet langs met zijn fiets. Een man trouwens die ik nog nooit heb zien fietsen en zijn hond altijd bij een ander in de tuin zijn gang laat gaan.

Hij was er wel snel bij, want nog geen tien minuten eerder had ik lachend samen met mijn oudste zoon de twee bakken bij de hoofdweg neergezet. Oudste in zijn boxershort met een grote deken om zich heengeslagen en ik in mijn ochtendjas. De voetbalschoenen van jongste er snel onderaan getrokken. Wel waren mijn benen geschoren, om het plaatje nog enigszins leuk te houden. De buurman stak gelijk van wal met zijn mineurstemming en terwijl ik naar hem stond te kijken, moest ik denken aan een paar maanden geleden. "Zeg buuf, klopt het? Dat jullie uit elkaar zijn en je nu alleen bent?" Vanaf het moment dat ik dit beaamde, veranderde zijn hele houding en keek hij mij zielig aan. "Bij mij ook. Ze is weg. Na dertig jaar huwelijk. Dertig jaar! Vertrokken zonder een woord en ik heb geen idee waar ze is." Hij had werkelijk waar vochtige ogen en deed een paar keer zijn bril af om in zijn ogen te wrijven. "Zelfs de fotolijstjes zijn van de muur meegenomen", zei hij verdrietig.

Hij vroeg of ik wijn kwam drinken, maar dat leek mij geen strak plan. Die hele week daarna kwam ik hem op de gekste plaatsen overal tegen en hij bleef maar aandringen op een gezellig avondje met een goed gesprek en een drankje. Twee weken later liep ik opeens zijn vrouw tegen het lijf. Zij was weer thuis en had het héél gezellig gehad. Op vakantie. Bij hun dochter in het buitenland en de ontbrekende fotolijstjes hingen ook weer aan de muur zag ik. Gisteravond was ik niet lang onder de indruk, toen hij zijn ergens anders opgelopen frustraties bij mij kwam botvieren. Zou het niet leuker zijn wanneer iedereen elkaar met een bloemetje erbij wat duidelijk maakt, maar nadat buurman mij bij de voordeur had onder gespuugd liep hij weer met grote passen zijn eigen leven in. Het hondje aan de riem met een krom ruggetje achter zich aantrekkend, omdat deze nog even snel in mijn tuin wilde poepen.