Lazy Afternoon

Temperatuur is lekker en ik heb dorst. Ik ga eens lekker naar “de Hoeskamer vaan Mestreech” beter bekend als “Café In den Ouden Vogelstruys”. Er komen 11 mensen plaatsnemen. Ze waren allemaal zo uitzonderlijk gekleed, ik moest inwendig toch wel lachen. Van Iers petje, tot Schotse kilt, 4 truien over mekaar, ik ben ‘t al allemaal vergeten. Ik zat immers rustig te genieten. Ik zat voor de afwisseling eens lekker alleen aan een biertje en had het naar mijn zin. De mensen bestelden een stevige lunch en begonnen toen zonder ook maar een piepklein waarschuwinkje van uit het niets a capella een oud Keltisch lied te zingen, Ik dacht even dat ik gek werd. Ze zongen terwijl de lepels soep of stukken broodjes gerookte zalm tegelijkertijd naar binnen vlogen. Daar ging de rust.
Even later komt er half gebukt, zingend en op een accordeon spelend een of andere halve malloot met, én ik heb ze geteld 23 man het café binnen. Ze hoorden niet bij hem, maar als een soort rattenvanger van Maastricht gingen die in een gebukte polonaise achter hem aan. leuk toch? Word ik rustiger, natuurlijk niet,
In Maastricht heb je vele stads tours. met de bus, een treintje, maar natuurlijk ook de voet. Komt er een man met zo’n 8 personen voor de Struys staan en begint over Maastricht te vertellen. Hij zal dit wel een bekend café hebben gevonden, weet ik ‘t. We zijn er nog niet. Na een praatje met die mensen en wat folders te hebben uitgedeeld, begint die goeie kerel ineens keihard het Maastrichts volkslied te zingen. Zijn tourgenoten kenden dit natuurlijk niet, maar de gemiddelde Maastrichtenaar toevallig aanwezig op het vrijthof schoof langzaam aan en wie er ook maar iets van de tekst kon, begon mee te doen. “Doe mij nog maar twee pintjes ober” Het volgend wapenfeit waren twee fotografen die een fotoboek over cafévloeren aan het ontwerpen waren. Buiten gestaan, binnen gestaan, op stoelen geklommen om maar de mooiste bruine, houten vloer te vinden. Ik begon het steeds meer naar mijn zin te krijgen, ik meen me te herinneren zelfs een keer zelf geapplaudisseerd te hebben. Kortom een stemming kan veranderen en voortaan ben ik minder kritisch.