Kon je maar even mijn smartphone zien

Mijn opa van zesentachtig zegt altijd wanneer hij het over de moderne tijd heeft: ‘Als mijn vader een kijkje in deze tijd zou mogen nemen, dan dook hij van schrik meteen weer terug zijn kist in’. Je kunt je daar in het geval van een man die rond 1950 overleed inderdaad wel iets bij voorstellen. Ik zie meteen een graatmagere gentleman voor me in een stijf jaren 50 kostuum met scherpe vouwen in de pantalon. Trillend van angst duikt hij tegen de grond als zijn hoed afwaait door een laag overvliegende Airbus A380.

Mijn eigen vader overleed elf jaar geleden, in 2004. Laatst bedacht ik me opeens dat de uitspraak van opa over zijn ouweheer eigenlijk ook al voor de mijne geldt. Ga maar na: in 2004 had iedereen nog zo’n betonnen Nokia. Als je een kaartje voor de trein kocht, moest je hard drukken op plastic knoppen op de automaat. Achter opties als ‘2e klas’ en ‘dagretour’ ging dan zo’n fel wit lampje branden. Als mijn vader voor een dag terug zou mogen keren, zouden de overal aanwezige touchscreens hem het meest opvallen denk ik.

Paradoxaal genoeg denk ik juist door nieuwe technologie vaak aan mijn overleden pa. Als ik bij mijn moeder thuis in bad naar de livestream van NPO 2 lig te kijken bijvoorbeeld. Met mijn goedkope plastic Huawei telefoon op z’n zij liggend in mijn handpalm even Nieuwsuur meepakken. ‘Stel je voor dat pa me nu zou kunnen zien’, fantaseer ik op zo’n moment. ‘Dan ziet hij me in het bad liggen waarin hij zelf ook zoveel uren doorbracht. Maar dan met een klein mini-tv’tje in mijn hand. Pure sciencefiction voor een man die in 2004 stierf.’

Het is er allemaal niet socialer op geworden, dat dan weer wel. Pa was rijschoolhouder en zat van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat op de weg. Zijn favoriete momenten van de dag waren de kopjes koffie bij het benzinestation van BP aan de Cartesiusweg in Utrecht. ’s Avonds bij het eten deed hij ons vaak uitgebreid verslag van de kletspraatjes die hij daar met andere asfaltgrootverbruikers had. Taxichauffeur Eddy en collega-rijschoolhouder Marjan. Anno 2015 staan Eddy en Marjan waarschijnlijk alleen nog maar whatsappend en facebookend naar hun schermpje te turen bij de BP aan de Cartesiusweg. Van ellende zou mijn pa… nou ja, opa heeft dus gelijk denk ik.