Kadokrat

Ik kom best vaak in speelgoedwinkels. Dat kan ook bijna niet anders met een kleuter thuis en de verjaardagsfeestjes waarvoor hij wordt uitgenodigd. Van de week zag ik echter iets dat ik niet had geloofd al had ik het niet met mijn eigen ogen gezien.

In deze winkel had een schap, waarin normaliter de scheetkussens en de knikkers lagen, plaatsgemaakt voor een stelling met plastic kratten met namen erop. In die kratten hadden Boaz, Sterre, Vlinder en Bonk alvast cadeaus gestopt zodat de genodigden hier wat kunnen uitkiezen en welke de jarige dan tussen taart en aanmaaksiroop in ontvangst kan nemen. Met gespeelde verbazing hoop ik dan maar.

Amerikaanse toestanden. Nooit meer moeders die als eerste tegen de moeder van de jarige zeggen ‘hij kan het ruilen hoor, ik heb het bonnetje nog!’ of de teleurstelling van de jarige als hij een transformator uitpakt maar om een transformer had gevraagd. En opa en oma zich maar afvragen wat hij met een transformator moest, hij heeft immers helemaal geen trein.

Nee, de kinderen van nu willen zelf de regie houden over hun eigen cadeaus. Ik heb gisteren even in de bakken rondgesnuffeld en heb mij van mijn beste opvoedkundige kant laten zien. Boaz had namelijk een best fout vriendenboekje in zijn krat liggen. Dat zal wel een vergissing geweest zijn van de meneer uit de winkel. Dus dat heb ik rechtgetrokken.

Wat zal die jongen blij zijn met zijn Feyenoord-vriendenboek op zijn feestje aankomende vrijdag.