Jezelf zijn? Nee dat is raar.

Heerlijk aan de koffie op een terrasje in Amsterdam Oost, loopt er een man langs die de woorden ‘Life is beautiful, let’s celebrate!’ roept. Ik werd hier meteen vrolijk van, maar de mensen naast mij roepen gelijk volmondig dat hij niet spoort en plakken hem vol met denkbeeldige post-its. De eerste vraag die ik mijzelf stel is niet of hij daadwerkelijk gek is, maar wanneer onze maatschappij zo zwart-wit is geworden. Sinds wanneer zijn wij dit als anders gaan zien? Zijn wij als maatschappij niet gewoon zelf anders geworden? En waarom plaatsen wij als deprimerende mensheid de vrolijke uitbundige mensen in hokjes? Wie zijn wij om hem een gek te noemen?

Onze maatschappij verandert langzaam in een bange en angstige maatschappij. ‘Morgen is de toekomst’, dat had ooit een positieve lading. Nu vragen de mensen zich bang af wat die toekomst is. Morgen is veranderd in onzekerheid, waar geen plek meer is voor mensen die roepen dat het leven mooi is. Ook ik ben soms deel van die sombere maatschappij, vooral wanneer ik bijvoorbeeld hoor dat discriminatie tegen homo’s en lesbiennes stijgt. Mensen worden in elkaar geslagen, omdat zij zogenaamd ‘anders’ zijn. Op zulke momenten ga ik het liefst huilend in een hoekje zitten, zo triest vind ik het. Op zulke momenten snap ik de mensen die de man raar vinden die schreeuwt dat het leven mooi is. Op zulke momenten is het leven ook niet mooi. Wij zijn als maatschappij blind geworden voor wat echt raar is. Wij kijken zelfs niet eens meer raar op als er een ambulancebroeder of conducteur in elkaar wordt geslagen, omdat hij zijn werk doet.
Wij zouden als land een plek zijn waar je jezelf kan zijn en de enige die hun ware aard nog durven te laten zien zijn de hoge piefen met een topfunctie. Zij durven wel zichzelf te zijn en laten zien hoe goed zij kunnen goochelen met geld. Maar ben je homo, dan word je in elkaar geslagen met een knuppel. Laten we met z’n allen eens lekker normaal doen, want aan het einde van de dag is dat wat iedereen wilt zijn. Normaal. Laten we iedereen eens in hun waarde laten, dat maakt het leven een stukje mooier. Of is dat echt zo raar?
Lieve meneer, ik ben blij dat er nog steeds mensen zoals u zijn. Ook al was het maar voor even, u maakte mijn dag een beetje mooier. Dat is de denkbeeldige post-it die ik op u plak.