Ik ruik liever jou

Maandagavond 21:45 uur, de intercity naar Nijmegen.
Zittend in een lege coupe staar ik wat voor me uit.
Door het raam kijkend naar de donkere avond, laat alleen een spiegelbeeld van mijn vermoeide gezicht zien van een dag hard werken.
Op de bank bij een vierzits, ligt de krant van vandaag.
Nog even en het is alweer nieuws van gister.
Hoeveel mensen zullen hem vandaag gelezen hebben?
Hoeveel natte vingers hebben de bladzijden omgeslagen?
Hoeveel gelezen nieuws zal vandaag besproken zijn in de koffiepauze?
De krant krijgt aandacht, wordt aangeraakt en bekeken..
Iets waar ik ook enorm naar verlang.

Met de krant begin je al in de morgen, opstaan wil ik met jou
Hij valt op de deurmat, val ik op jou?
Foto’s vragen de aandacht, ik dat van jou
Hij ruikt naar inkt, ik ruik liever jou
Hij gaat mee in de koffer, ik duik er ook graag in..
(Typ ik dit echt? Wat een foute zin…)
Op weg naar een nieuwe dag, is dit ons begin?
Het nieuws boeit je, maar soms ook niet, misschien boeit jou mij ook helemaal niet.
Het nieuws kan schokkend zijn, ik ‘s ochtends ook
Soms is het om te lachen, met mij lach je je dood.

Zomaar, komt dit stukje tekst in mij op. Het verraad de wanhopigheid van deze single vrouw.
Wat voor mannen zullen hier op reageren?
We rijden verder. Het idee dat de trein straks aan komt op mijn bestemming en ik uit stap.. door het donker naar mijn verlaten huis loop, maakt me al verdrietig.

Dames en heren, we naderen station Nijmegen..
Ik stap uit en loop richting de uitgang van het station.
Daar zit een smoezige man, half in elkaar gezakt. Geen aandacht voor de wereld om hem heen, met een blikje (troost)bier in zijn hand.
Nee, dit is absoluut niet mijn droomman. Misschien was hij dat vroeger wel.
Hij heeft de moed in het leven al opgegeven.. Maar dat wil ik niet.
Hij kijkt op als ik langsloop en ik glimlach naar hem.
Dankjewel denk ik. Dankjewel dat ik nu inzie dat er meer mensen alleen zijn..
En ineens voel ik mij niet meer zo alleen.