Hocuspocus

Ik geloof in illusies. Mijn tandarts bijvoorbeeld, lijkt in aard en uiterlijk sprekend op Hans Kazan – een van mijn jeugdhelden. Hans Kazan kijkt nooit zorgelijk. Om die reden ga ik altijd met een fris gemoed naar de tandarts, die mij vervolgens op even trage als pijnlijke wijze van mijn illusies afhelpt. Tijdelijk dan, want de gebeitelde glimlach van tandarts ‘Hans’ wenkt mij steeds weer terug.

Illusies verdrijven de pijn. Vandaar wellicht het succes van bekende Nederlanders in de productmarketing, al valt op dat vlak wel wat aan te merken. De cynische tronie van Frank Lammers doet mij de Jumbo angstvallig vermijden, en de psychopaat die Thomas Acda gestalte gaf in ‘Flikken Maastricht’ heeft ertoe geleid dat ik geen noot van Acda en De Munnik kan verdragen.

Allemaal persoonlijk natuurlijk, het lijkt mij echter sterk dat ik de enige ben die er last van heeft. Volgens mij dient marketing, bedacht door knappe, zorgvuldig kaalgeschoren koppen, de degelijke middelmaat te weerspiegelen. Ik ben niet trendgevoelig dus zal ook hier de plank misschien net misslaan, maar de omzet van de grote productverkopers zal een stuk stijgen als ze gewoon doen.

Bij ‘Jinek’ zat van de week Daniëlle Van ‘t Schip-Oonk, die een boek geschreven heeft over vreemdgaan met bekende voetballers en daarna een spirituele vrouw is geworden. Niemand vroeg haar hoe, en ze giechelde de hele uitzending door als een schoolmeisje dat net haar eerste breezers op heeft. Tegenover Daniëlle zat Hans Kazan. Hij glimlachte minzaam en ik vergat en vergaf alles.