Hij wel

Met krachtige en diepe stoten vulde hij enkele malen op beestachtige wijze haar sappige vrucht. Lange halen, snel thuis, moet ‘ie gedacht hebben. Dierlijke instincten deden de ruimte vullen met seksferomonen..

Anyway, ik ken iemand die zichzelf is. Tenminste, ik denk dat ‘ie zichzelf is. Ik weet niet of ik in mijn leven al eerder hetzelfde gevoel van congruentie bij iemand heb ervaren, zoals dat ik bij hem ervaar.

Ik heb nog helemaal niet zo lang kennis van hem. Een paar maanden, hooguit. Ken ik hem dan? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik, net als vele anderen gok ik, moest wennen in het begin. Hij was direct zo open. Hij keerde zichzelf schijnbaar zonder enige moeite of schaamte binnenstebuiten. Nu ontmoeten we allemaal wel eens mensen die direct heel open doen. Voordat de voorste rijen zitten hebben ze het achterste van de tong al laten zien. Het lijkt soms heel wijs, kan spannend zijn, of zelfs intimiderend, maar achteraf blijkt het vaak gewoon een show geweest te zijn. Je prikt er zo doorheen. Ik doorgaans wel, denk ik. Bij hem was het anders. Hij was niet het veelvoorkomende ‘open’. Bij hem ging ik niet kortstondig op in de onemanshow, of onewomanshow, maar werd ik me juist heel bewust van mijn omgeving, bevestiging zoekend. Kan dit, wat hier gebeurt?

Als man hou je, om een bepaalde mate van (schijn)mannelijkheid te behouden, sommige dingen soms voor je. Dat is nou eenmaal zo. Staat niet vastgelegd, maar is wel afgesproken. En dat heeft ook wat. Maar ik heb hem die afspraak een paar keer horen breken. Dat zorgde, bij beide geslachten, voor ingehouden schrikreacties, onbegrip, afkeer misschien zelfs. Of was het plaatsvervangende schaamte? Ik had er ook moeite mee. Eén op één eigenlijk niet echt, in groepsverband wel.

In groepsverband heb ik weleens gedacht: misschien moet je sommige dingen niet uitspreken. Opgaan in de groep. Zijn, of in ieder geval doen alsof je bent, wat van je verwacht wordt. Wat een slappe zak. Ik dan. Hij gaat gewoon door met zijn wie hij wil zijn. En ik schaam me diep dat ik dat ooit gedacht heb.

Ik denk niet dat iedereen het met me eens is, maar hij heeft ballen. Echt ballen. Want hij is congruent, denk ik. Prodigieus congruent. En ik benijd hem. Soms dan.

P.s.: ik heb geen Facebook om stemmen te winnen voor deze column, vandaar de eerste drie zinnen