Het zal wel een zwijn zijn

De uitspraak van ProRail-directeur Pier Eringa: ‘Als ik na een zelfmoord een smsje krijg, denk ik: verdorie, waarom niet een minder druk tijdstip uitgekozen?’ doet veel stof opwaaien.
Hoe ontstaat zo’n weinig empathische en uiterst pijnlijke uitspraak?
Enerzijds zou je kunnen aandragen dat de heer Eringa een botte lul is. Daar valt wat voor te zeggen.
Anderzijds speelt er een ander proces. Meneer Eringa is deel van de ProRail groep, vergeet niet: hij is de leider. In die groep gelden er wetten. Onder druk van klanten, reizigers en personeel is een van de taken van meneer Eringa om die processen van A naar B zo soepel mogelijk te laten verlopen. Alle hinder onderweg moet, ten wille van die groep, zo min mogelijk ongemak veroorzaken. Ook zal het financiële plaatje heus een rol spelen.
Dat is de groep waarin Pier zich bevindt. Je zou er een mooi diagram van kringen van kunnen maken. Buiten zijn grafiek bevindt zich een groep die zich niet conform de regels van de groep van Pier gedraagt. Zij veroorzaken vertraging, verlies, oponthoud, kosten, beschadiging aan personeel en materieel. Zij checken niet in.
Door zijn uitlating lijkt voor meneer Eringa de mens niet meer een mens.
Hij laat met zijn vierkante wielen uitspraak zien dat infrahumanisatie van alledag is. Niet gebonden aan oorlog of verweglanden.
Gewoon hier, even piepen bij het apparaatje en je zit gebakken.
De herfst heeft reeds zijn intrede gedaan op een dag dat het kwik vijfentwintig plus haalde.
Ergens moet iemand aan de noodrem trekken. Ik zou de beste Pier een ding willen meegeven:
Wij zijn geen bladeren.