Het probleem met de Toppers

Afgelopen week was het weer zover. De Toppers in concert. Een feest waar in vijf dagen 500.000 meno-pauzale vrouwen en aanhang op afkomen. Die per bosjes van vier of zes zingend en kakelend het openbaar vervoer van Amsterdam overnemen. Op elk station kom ik ze tegen. Te luidruchtig geneurie van vergeten Nederlandse nummers, wat vaak uitmond in aangeschoten gezang. Vrouwen met bloemetjes bloesjes en in hun voetspoor verslagen mannen wiens mening er niet toe doet.

Nou werken er een aantal vrienden van mij in de arena met wie ik deze irritatie deel en bij wie ik mijn hart kan luchten. De irritatie aan het toppers-leger. Die met zijn honderdduizenden tegelijk mee proberen te dansen met een indiaan, een cowboy, een bouwvakker en een politieagent. Het YMCA dansje niet na kunnen doen, het toch een keer proberen, en bij de derde verkeerde letter besluiten maar gewoon mee te zwaaien.

Om vervolgens aan het eind van de dag stomdronken, of zoals ze het zelf zeggen “beetje teut”, schreeuwend en zingend weer de arena te verlaten. Achter elk groepje vervroegd gepensioneerde dames wat door de straten waggelt, slenteren een aantal ongelukkige mannen. Meegesleept door zijn vrouw “truus” en haar vriendinnen. Met zijn handen in zijn lege zakken, mosterdvlek op zijn witte broek en een lege portemonnee heb soms ik enigszins medelijden met ze.

ik wil geen overhaaste generalisaties maken maar ik vermoed dat de gemiddelde topper-fangirl “tini” heet en glazen figuurtjes verzamelt. Die ze bewaart in de glazen kast naast alle Disney-films op videoband die ze hebben voor “als de kleinkinderen langskomen”. Ze draagt gouden sieraden die ze hebben gekregen toen ze nog onder de 100 kilo grens leefde en met een kalende man van wie de knoopjes van zijn shirt op springen staan omdat het te warm is om zijn bierbuik in te houden.

En ja, ik weet het. Er is ook een groep jongeren. Maar die pubers zijn er vaak met hun moeders, tantes of oma’s en die paar groepjes jonge vrouwen die wel zonder gepensioneerden zijn gekomen zijn zelf al goed op weg met hun eigen Disney-filmcollectie.

Begrijp me niet verkeerd ik heb niks tegen mensen die van verschrikkelijke muziek houden maar ik moet gewoon even mijn ei kwijt over de overlast die het oplevert. Want wie had nou gedacht dat wanneer drie oude mannen in glitterpakken elkaar iets te diep in de ogen kijken bij muziek van Corrie Konings, half Amsterdam toch stilstand komt.