Het is maar een hond?

De laatste tijd loopt mijn leven eigenlijk best wel lekker, een leuke baan, leuke feestjes, wat wil een mens nog meer. Behalve af en toe een beetje rust. Maar dat kunnen we nog als we dood zijn. En over de dood gesproken, mijn moeder en haar vriend zijn op vakantie toen wij ineens het bericht kregen dat het niet goed gaat met ons oudste hondje.

Flint is zijn naam en in Augustus zou hij 13 jaar worden. Flint is een kooiker hondje en als je het mij zou vragen, toch wel de liefste en mooiste die er is. Ondanks dat mijn moeder twee hondjes heeft is Flint mijn lievelings. Ik was 10 jaar en werd door mijn moeder en zus eerder van school gehaald want zij hadden een verrassing voor mij.. Na een heel stuk rijden, kotsmisselijk en ik nog altijd niet wist wat de verrassing was, kwamen we aan bij een huis in Lith. Ze hadden een grote schuur achter het huis met allemaal kooiker hondjes. Toen pas besefte ik dat we een hondje gingen uitkiezen, wat was ik blij! Een hondje, mijn eigen lieve kleine beestje. Of naja, ons lieve kleine beestje. Want laat ik maar meteen eerlijk zijn, uitlaten had ik toen al best een hekel aan. De eerste paar keer vond ik het nog leuk maar al snel was de lol er van af. Wat ik wel leuk vond is dat hij mijn leven op een bijzonder mooie manier wist te verrijken. Altijd blij als ik (of überhaupt iemand) thuis kwam.

Wanneer ik verdrietig was voelde hij dat aan en kwam hij bij mij zitten. Soms kon ik hem wel bijna dood knuffelen, zo gek dat ik op hem ben. En het andere moment wilde ik hem niet eens in mijn buurt hebben, in verband met mijn kleding die anders onder de haren zou gaan zitten. Tja, het is ook niet gauw goed.

Mijn moeder vertelde dat hij twee keer door zijn poten is gezakt.. Eerste keer dachten ze dat het door de warmte kwam, tweede keer kon hij de hele middag niet meer lopen. Ze zijn met hem naar de dierenarts gegaan waar al snel duidelijk werd dat hij een TIA of een tumor heeft. Misschien dan toch niet helemaal duidelijk. Wat wel duidelijk is, is dat het niet goed gaat. Hij heeft medicatie meegekregen en het moet binnen 3 dagen aanslaan. De eerste nacht is nu voorbij, hij heeft zijn plas laten lopen en vanmorgen weer overgegeven. Mijn moeder vertelt dat ze vannacht bij hem heeft gezeten om zijn koppie vast te houden. Met pijn in mijn hart en tranen in mijn ogen lees ik dit. Hij die er ALTIJD voor mij is geweest, voelt zich nu zo slecht en ik kan er niet voor hem zijn..

Het is maar een hond? Nee, hij is familie.