Hand in hand over straat?

Ik was op slag verliefd toen ik hem zag. Het was in Utrecht, bij de uitgang van Hoog Catharijne. Ik was zenuwachtig want mijn trein was te laat. Zit mijn haar wel goed? Zou die me wel leuk vinden? Zou deze date wel leuk worden? We hadden elkaar gevonden via Tinder, tussen alle matches was hij er op eens. En na twee maanden chatten, facebooken en whatsappen was het nu eindelijk tijd voor bier.

Onderweg naar mijn eerste date zag ik overal stelletjes. Het begon me ineens op te vallen. Zoenend, hand in hand, verliefd. Wat me ook opviel, was dat er weinig homo- of lesbostellen bij waren. Geen twee mannen hand in hand, geen zoenende vrouwen op straat. Ik woon in Amsterdam en daar zie ik dit steeds minder. Zijn we bang? Durven we niet meer?

We zijn inmiddels een paar weken verder en op een avond was ik in tranen: Verliefd zijn is het grootste geluk wat je kunt hebben. We hebben hand in hand gelopen over straat, in Utrecht en in Amsterdam. We hebben staan zoenen op heterofeestjes en we hebben menig meisje verbaasd doen kijken. “Jullie.. homo?? Een setje?”

Mijn vrienden stelde ik nog wel de vraag: Lopen jullie hand in hand? Zoenen jullie in het openbaar? “Dat doen wij nooit”, flapte een vriend eruit. Er viel een stilte. “Echt niet?”, vroeg ik voorzichtig. Ik heb al het nieuws uit de krant over homogeweld nooit in verband gebracht met mezelf. En er nooit bij stilgestaan dat ik me misschien buiten de deur anders gedraag dan binnen. Ik ben verliefd en van mij mag iedereen weten dat jij bij mij hoort.