Frikadelletje?

Ik heb destijds op feesten en partijen veel geld gewonnen met de vraag hoe het nu eigenlijk moet worden geschreven: frikandel of frikadel? Bij mijn weten kan het heden ten dagen allebei, maar in het grijze verleden was de officiële spelling toch echt frikadel, zonder ‘n’. Ook al stond het mét ‘n’ op alle frikadellendozen die terstond uit de vriezer werden getrokken wanneer de discussie erover oplaaide. Niet zelden werd erover gedebatteerd met stemverheffing, kwam de partysfeer onder spanning te staan en moeten vele vriendschappen en relaties er op stukgelopen zijn. Én vaak werden er flinke weddenschappen om afgesloten. Hele flinke. Meestal mocht ik mezelf tot winnaar uitroepen als er na lang getouwtrek een Dikke van Dale of ander gerenommeerd woordenboek uit de kast werd getrokken. Ja hoor, geen twijfel en discussie meer mogelijk: ‘frikadel’ zonder ‘n’!!

Natuurlijk is het leuk om weddenschappen te winnen, maar mij ging het altijd om de manier waarop de overwinning tot stand kwam. Die weddenschappen hadden een onderliggende functie. Ze gaven feestjes inhoud, vreugde en verdriet. De notoire ‘spellingsdeskundigen’ moesten hun drol intrekken als ze de Dikke erop nasloegen en tot hun verbijstering moesten concluderen dat de schrijver van deze column het bij het rechte eind had. Die beteuterde en teleurgestelde gezichten, ik zie ze nog voor me! En de moeite die het ze kostte om het zinnetje ‘je hebt gelijk’ over hun lippen te krijgen… heerlijk. Bovendien zou er nog lang over nagepraat worden. ‘Weet je nog, dat feestje? Toen won je maar liefst 6 gulden met die frikandellen discussie. Oh nee, frikadellen!!’ Het waren mooie tijden…

Onlangs móest ik in mijn reeds volgeplande weekend naar een verjaardag. Ik baalde en tot overmaat van ramp kwam het feestje niet erg van de grond. Aldus besloot ik maar eens terug te grijpen op een oude vertrouwde gangmaker. Ik pakte een lichtbruin snoepje, hield het voor de neus van de jarige en vroeg hem: ‘wist je dat caramel met een ‘K’ geschreven moet worden en niet met een ‘C’, zoals het hier staat? Ik wees alvast triomfantelijk op de plastic verpakking. Hij keek me met een schuin oog aan, pakte zijn smartphone en meldde na enkele veegbewegingen met zijn duim, zonder in zijn gezicht ook maar één spier te vertrekken: ‘je hebt gelijk, wil je nog een biertje?’. Ik pakte een frikadelletje van de schaal en dacht met weemoed terug aan de tijden van weleer. Klerentelefoons… Of zijn het kleretelefoons?