Falen mag gevierd worden

“Ik heb slecht nieuws, je bent helaas gezakt.” Nee, dit telefoongesprek werd niet door mij gevoerd. Ik heb die verschrikkelijke zenuwen voor dat doodenge telefoontje gelukkig al 3 jaar achter me liggen. Maar voor vele leerlingen was dit gisteren wél het gevreesde zinnetje dat uitgesproken werd door hun leraar. Je bent gezakt, en terwijl duizenden jongeren vieren dat ze hun diploma behaald hebben, mag jij nog een jaartje extra zwoegen. De telefoon wordt opgehangen, een klap in het gezicht. Je hebt het niet gehaald, en dat is verschrikkelijk kut.

Het liefst gooi je die rottelefoon zo hard mogelijk uit het raam (kogelwerpen is er niets bij). Niet alleen vanwege het telefoongesprek dat zojuist een lelijk litteken heeft achtergelaten, maar ook vanwege de posts die je tegenkomt op Facebook, Instagram en Twitter. Allemaal mensen die het wel gehaald hebben, waarvan hun succes groots gevierd wordt door middel van likes, reacties en klikken op deelknoppen.

Succes wordt groots gevierd, falen niet. Geslaagden worden ontvangen met een luid applaus, gezakten krijgen een klopje op de schouder en een glimlach waar het medelijden doorheen schemert. Het wordt de hoogste tijd dat hier verandering in komt. Tuurlijk, de leerlingen met een diploma in de hand verdienen al het lof van de wereld en mogen zeker trots op zichzelf zijn. Maar dat betekent niet dat de leerlingen zonder papiertje in de schaduw van deze geslaagden moeten staan.

Slagen is fantastisch, maar ook falen mag gevierd worden. Vele leerlingen bezwijken onder de druk om altijd maar alles goed te doen. Iets niet behalen wordt gezien als een grote ondergang waaruit blijkt dat je zwak bent. Maar er wordt niet ingezien dat falen, hoe cliché het ook is, bij het leven hoort. Het is datgene wat je uiteindelijk sterk maakt, wat je vormt. Je krijgt er karakter van. Vallen en weer opstaan, daar gaat het om. Zwak ben je pas als je op de grond blijft liggen na de zoveelste val.

Lieve gezakten, huilen in een hoekje is toegestaan. Evenals alles kort en klein slaan. Smijt die telefoon uit het raam, schreeuw tegen je familieleden, negeer de flauwe glimlachjes van je vrienden. Doe je ding, verwerk het. Maar sta daarna weer op en kies ervoor om sterk te zijn. In mijn ogen (en vast vele anderen) hebben jullie niet gefaald. Dat doe je pas wanneer je niet meer vecht. Jullie kunnen het, ook een jaartje extra. Tijd om jullie harde werk alsnog te vieren.