Een oceaan om in te vluchten..

Een stuk of 12 dicht tegen elkaar aan. Bij elkaar gedreven als een groep zwarte schapen, figuurlijk. Terwijl ze tegen de muur staan, letterlijk, kijken ze uitzichtloos naar de mensen die voorbij lopen. De “herders” staan even verderop en ontwijken de blikken die voorbijgangers op het station naar hun toewerpen. Het flesje water dat voor ieders voeten staat, lijkt hun belangrijkste bezit. Water verbindt, maar in het geval van deze groep scheidt het water juist van hun land van herinneringen. Even hiervoor had ik een beschouwing geschreven over universele waarden en normen. In een split-second beschouw ik op dat moment wat de belangrijkste waarde is wat een individu kan hebben. Vrijheid. De stroom van mensen loopt langs hen heen, maar zij zitten op dat moment gevangen in hun draaikolk van gedachten. Waarin wij ons druk maken in de zee van mogelijkheden, moeten zij het doen met de riemen die ze hebben. Hoe vaak zijn wij niet bang om kopje onder te gaan of duiken wij weg voor problemen. Een oceaan om in te vluchten, hoe lekker zou dat zijn.. zong Racoon, klinkt dit moment heel cru. In het zelfde schuitje zitten, die voorstelling kunnen wij ons vaak niet maken. Waarin zij de zeilen moeten bijzetten om enigszins een bestaan op te kunnen bouwen, lijken wij de beste stuurlui aan wal te zijn. Zolang wij maar onze schaapjes op het droge hebben. Zorgen en gedachten lijken een storm in een glas water, want hoe rimpelloos ziet mijn toekomst er niet uit? De zee neemt en de zee geeft. Hoeveel van hen dachten aan de andere kant van het water een nieuwe toekomst te krijgen, terwijl de zee hun geliefden heeft afgenomen. Met gevaar voor eigen leven de woeste golven trotseren. Families die van elkaar gescheiden worden, het duurt vaak tijden voordat ze weer boven water zijn. Bekenden die de boot aan hen voorbij hebben moeten laten gaan en vervolgens machteloos blijven in een land vol woestenij. Je roots ligt verankerd in het verleden en je toekomst lijkt troebel. De hulp die wij kunnen bieden, lijkt op een druppel op een hete plaat. Maar wat als een paal boven water staat; is dat wij als mens moeten blijven klaarstaan voor elkaar. Stille wateren hebben diepe gronden, is de gedachte die door mijn hoofd maalt als ik de trein instap. In mijn waterval van woorden, is de ondoorgrondelijke blik in hun ogen datgene wat mij bijblijft.