Een maatschappij met smetvrees

‘’Die broek, kan echt niet meer’’, ‘’Wat heeft zij een vreselijke jurk aan!’’, ‘’Dat kapsel is zó 2014’’. Zo kunnen we nog wel even doorgaan als we op een terrasje zitten, onder het genot van een glaasje wijn. Het lijkt voor ons een onmogelijke opgave om ons heen te kijken, zonder onze mening de vrije loop te laten. We zijn alleen nog maar gericht op de voor ons volmaakte mens en niet meer op het pure en persoonlijke wat iemand onderscheidt van de rest.

De televisie zit bomvol programma’s waar het gaat om het uitlachen van een pure ziel en om het afkraken en verbeteren van een uiterlijk. Dit soort denkkaders worden ons met de paplepel ingegoten. We streven naar het onbereikbare perfectionisme, door onze omgeving af te kraken en in ons hoofd al te verbeteren. Het grootste deel van de tijd werken we aan verbetering van de mensen om ons heen, zonder daarbij de spot eens op onszelf te richten.

We willen een groot deel van onze omgeving denaturaliseren, waarbij bacteriën vernietigd worden om ons eigen leven schoon te houden. Wij zijn het schoonmaakmiddel voor de, in onze ogen, imperfecte wereld om ons heen. We lijken smetvrees te hebben voor iemand met een andere schoensmaak dan wijzelf. Het schoonmaakmiddel waarmee wij te werk gaan lijkt bovendien steeds sterker te worden. Het is allemaal begonnen met een simpele handzeep, maar als we zo doorgaan eindigen we met een fles die een corrosieve substantie bevat. Onze omgeving zal door ons worden gebeten, omdat wij de wereld het liefst gevuld zien met eenheidsworsten van onszelf. We gooien de creativiteit en afwisseling van de wereld, samen met ons schoonmaaksopje, weg. De wil om te streven naar ons persoonlijke perfectionisme blijft, samen met de ontevredenheid over de huidige stand van zaken, toenemen. Hoewel we denken met onze kritiek de wereld te verbeteren, wordt de ontevredenheid groter. Het oneindig beoordelen is een zinloze bezigheid zonder enig rendement.

Laten we eens proberen elke negatieve beoordeling te vervangen door een compliment. Daarmee zal de wereld een grotere metamorfose ondergaan, dan wij met ons kritiek juist proberen te bereiken. Stap de deur, trein of auto uit met deze gedachte in het achterhoofd en u zult vanavond met een lach terugkijken op deze dag.