Een gezond meisje

Het was mijn grootste angst. Dat ze niet gezond zou zijn.
Mijn eerste kind. De bevalling was niet eenvoudig. De blauw aangelopen baby werd bij mij weg gehaald, maar al snel kreeg ik haar toch in mijn armen: “Het is een gezond meisje”, zei de verpleegkundige.
Ik telde inderdaad tien teentjes en vingertjes maar toch ik had het gevoel dat er iets niet in orde was.
In de ochtend was mijn mollige blonde baby van zaal verdwenen. Men “vertrouwde het niet”.
Een week lang lag ze aan een infuus in de couveuse.
Na een week mocht ik met haar naar huis.
Omdat haar vader verstek liet gaan was ik alleen met een baby die continu huilde.
En als ze niet huilde, krijste ze. Ze leek altijd ongelukkig, overprikkeld en angstig.
Ook toen ze opgroeide bleef ze ontroostbaar. Ze leek gekweld, boos, en intens verdrietig.
Vanaf haar achtste jaar werd het nog moeilijker. Ze was geen klein meisje meer, en ze was bovendien heel erg intelligent. Men was dus van mening dat ze zich moest aanpassen, “normaal”doen. Wellicht had ze straf nodig, of een strengere opvoeding. Waarschijnlijk was het mijn schuld.
Familie, onderwijzers en hulpverleners hadden allen een simpele oplossing. En iedereen had er andere ideeën over. Haar werd verder geen concrete hulp of begeleiding geboden.
Ze raakte sociaal geïsoleerd, werd gepest en had extreem veel moeite met dingen waar andere kinderen hun hand niet voor omdraaiden; leren fietsen bijvoorbeeld, of een zwemdiploma behalen. Wat me ook zorgen baarde was dat ze steeds dikker werd. Eten leek een enorme obsessie en op een bepaald punt deed ik de voorraadkast op slot en verstopte de sleutel.
Toen ze een jaar of vijftien was wilde ze niet meer naar school. Ze was hele nachten wakker. Ze rookte teveel, at teveel en begon zichzelf te snijden. Kort daarop verbrak ze het contact met haar vader.
Haar boosheid werd woede, haar verdriet radeloosheid.
Op haar zestiende ging ze weg. Begeleid wonen.
Tijdelijk, hoopte ik. Ze kwam nooit meer terug.

Ze is nu geen kind meer. Mijn dochter is volwassen. Jarenlang was ik bang dat de politie een keer aan de deur zou komen: zelfmoord, overdosis, een misdrijf, een verkeersongeluk, kiest u maar.
Het heeft maar weinig gescheeld.

Gisteren heb ik voor het eerst een intake met haar gehad. Bij GGZ.
Het eerste uur heb ik naast haar gezeten. Omdat zij dat graag wilde.

Voor het eerst vroeg ze om hulp.
Ik hoop met heel mijn hart, dat ze die nu krijgt.