Echte kinderen

Toen ik nog jong was, was het straatbeeld een stuk anders dan nu. Knikkeren, voetballen en hinkelen waren veel voorkomende activiteiten. Ik deed hier graag aan mee, klom daarnaast in bomen en deed aan deurtje bellen. Het moet gezegd worden, ik was best een rebels kind, maar ik genoot volop.

Het beeld van nu is helaas anders. Speeltuinen zijn vaak leeg en de grasvelden liggen vol met hondenpoep. Kinderen weten vaak niet eens wat je met een lege colafles kunt, terwijl ik ze vroeger meer dan eens omver trapte met een mooi spelletje voetbal. Ook de media werkt helaas mee aan deze deprimerende ontwikkeling. Op reclames en programma’s zie je de nieuwste gadgets. Een enkele televisiezender brengt nog speelgoed naar voren. Met speelgoed bedoel ik “echt” speelgoed, zoals poppen en lego. Geen tablets of telefoons.

Spelen de ouders hier een rol in? Ik denk het wel. Hoe makkelijk is het om je kind voor de televisie te zetten wanneer hij vervelend is? Je kunt dan verder met de taken waar je mee bezig was en het kind is stil; perfecte oplossing. In plaats van ze te motiveren om naar buiten te gaan met mooi weer en lekker met vriendjes en vriendinnetjes te spelen, zitten ze vaak binnen. Als bezetenen knoppen indrukken op hun spelcomputers of als zombies aan het kijken naar het zoveelste televisieprogramma.

Hoort een kind niet gewoon een keertje flink te vallen en vies te worden in de zandbak? Hoort een kind niet gewoon echt kind te zijn?